Het hele jaar zag je er wel één staan, hier of daar, verdwaald, hardnekkig overleefd op een stil schaduwplekje. Maar nu, ineens, kun je ze overal ontwaren, vanuit het diepe duister van de aarde opgekomen. Zich worstelend naar het licht, doorheen de taaie wortels van het groene gras.
Licht en doorschijnend, teer en veelvormig.
Des te opmerkelijk dat je dan zomaar, in datzelfde gras, nog een verdwaalde crocus de kop ziet opsteken. Hoe de herfst en de lente elkaar begroeten in hun drang naar groei ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten