De zon was de zomerzon, maar de wind was een winterwind, fel en snijdend uit het oosten. Tijdens het wandelen wisselden rits open, vanwege de pittige warmte in de luwte, en rits dicht, vanwege de dunne wind, elkaar telkens af.
Herfst dus, afscheid nemen van de zomerhitte, voorbereiden op de winterkou.
Maar de kleuren waren sprankelend.
En de weidse hemellucht toverde intens blauw met witte wolkenhelderheid tevoorschijn.
En het gras was pas gemaaid en was nog even verwachtingsvol begonnen met groeien.
En het water spiegelde donker zijn onnaspeurlijke contrast.
En het fluisterende riet wuifde glimmend en ongrijpbaar in het licht.
En in de luwte van de bomen en de struiken, wemelde het van vele windworstelende libellen, gedreven en onrustig boven de smalle poldersloten. Ze bereidden een vleugelknisperend afscheid voor, beseffend dat hun tijd nog kort zou zijn, voor zij hun kleurenpracht en tengere lichamen over zouden moeten geven aan aardse vergankelijkheid.
Soms gaven ze het even op, dat worstelen, nestelden zich half uitgeput op rietstengels, roken aan halfvergane resten planten, wenden alvast snuffelend aan de geur van rulle aarde. Dan waren ze even benaderbaar, lieten zich uitbeelden in een laatste restje tastbaarheid, als herinnering voor later.
En ondertussen vingen zij het laatste licht op glinsterende vleugels, warmden zich voorzichtig op, maar al snel werden ze weer gestoord door soortgenoten, die hardnekkig op een laatste restje liefde leken te jagen. En ging het onrustige spel weer verder, heen en weer, op en neer, onnavolgbaar en meedogenloos naar het onvoorspelbare einde ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten