Laat ons bidden, broeders en zusters

Laat ons bidden, broeders en zusters.

Ho.
Stop.
Wacht even.
Voor we dat doen.
Voor iemand dat doet namens ons.
Met ratelende zinnen en gladde woorden.
Heel even wachten.

Waarom?
Omdat ons bidden zo vaak lijkt op vloeken in de kerk ...
Zo gladjes geformuleerd.
Zo non-stop.
Zo gemaakt.
Zo zonder hart.
Zo hol klinkend.
Zo zonder betrokkenheid.
Zo'n vorm van monoloog, een mini-preek, een verstandelijke redenering, een losse mengeling van standaardzinnen.

Maar geen open gesprek.
Geen relatie die wordt onderhouden.
Geen ontvankelijk oor.
Geen worsteling.
Geen schreeuw om aandacht.
Geen gevecht om erkenning.
Geen noodkreet diep vanuit de duisternis.
Geen zwijgend aanwezig zijn voor het grote mysterie.

Laten we een beetje rustig aan doen met onze verlanglijstjes deponeren.
Onze tijdredes.
Onze theologische uiteenzettingen.
Ons wollig woordgebruik.
Ons overtollig broddelwerk.
Ons gewauwel.
Onze onzinnige overbodigheid.
Ons gruwelijk geklets.
Laten we stoppen met praten.
Oeverloos discussiëren.
Uitentreuren vergaderen.
Onze bezigheidstherapie.
Ons instituutje bouwen.
Seizoensgebonden.
A-toeristisch.

En laten we maar beter zwijgen over een goedkope crisis.
Die we nota bene zelf hebben veroorzaakt.
Door onze gretigheid.
Ons snakken naar gebakken lucht.
Naar snel vervulde verlangens.
Onze zucht naar materie.
Laten we elkaar maar diep in de ogen kijken.
In ons hart luisteren.
Elkaar bevragen.
Kwetsbaarheid tonen.
Tekorten zien.
Zoeken naar de echte crisis.
Armoede leren herkennen.
Morele moeilijkheden durven benoemen.
Chaos leren benoemen.
Ontaarding.
Vastlopers herkennen.

Laten we eerlijk worden.
Oprecht.
Transparant.

Laten we zwijgen.
Ontworteld.
Beschaamd.
Schuldig.
Onrein.
Onheilig.
Gebroken.
Verward.
Verwaaid.
Verworden.
Misvormd.
Misplaatst.

Laten we stranden.
Vastlopen.
Erkennen dat we gedwaald hebben.
Verdwaald zijn in het zelfgebouwde Babylon.
Niet hebben opgelet.
Niet hebben onderkend.
De vele tekens aan de wand hebben genegeerd.

Laten we maar vluchten.
Op reis door de woestijn.
Geschroeid.
Geschramd.
Verarmd.
Ontdaan.
Versleten.
Onthutst.

Laten we maar huiveren.
Timide.
Klein.

Laten we stamelen.
Met horten en stoten.
Ons hart openleggen.
Onszelf binnenste buiten keren.
Onze diepste motieven blootstellen aan het licht.

Laten we maar gaan.
Op weg.
Op de weg.
Met elkaar.
Voor elkaar.
Laten we doen.
Bewogen.
In beweging komen.
Luisterend.
Laten we maar schuilen.
Huilen bij elkaar.
Ontroerd raken.
Geraakt worden.
Ontgoocheld.
Met lege handen.
En brandende harten.

Maar laten we in God's naam, zwijgen.

Even.
Diep.
Intens.
Onbeholpen.
Ongemakkelijk.
Sprakeloos.
Onthutst.

Want ...

Dat God ons raken wil.
Naar ons luistert.
In ons wil wonen.
Alles al weet.
Dat is zo'n wonder.
Zo onwerkelijk.
Zo niet-logisch en niet-realistisch.
Dat we het niet bevatten kunnen.
Niet klein krijgen.
Een mysterie.
Groter dan alles wat we weten.

Hij kent ons.
Waarom zouden we nog spreken?
Laten we maar meer luisteren.
Leren zwijgen.
Stilstaan.
Mijmeren.
Over Zijn woorden.
Zijn wil.
Zijn wens.
Zijn wezen.

Laten we onszelf eens loslaten.
Leegmaken.
Overgeven.
Knielen.
Buigen.
In het stof van dode materie.

Wachten.
Leren wachten.
In de kilte van de nacht.
In het duister van vandaag.
In de chaos van de wereld.
Die het ook niet lijkt te weten.
Hopeloos verward.
Verwaaid.

Laten we hopen.
Heel geduldig.
En met kleine beetjes.
Laten we geloven.
Aarzelend.
Tegen beter weten in.
Laten we liefhebben.
Door aandacht te geven.
Tijd te delen.
Tijd te nemen.
Gericht.

Laten we op adem komen.
Zacht.
Teug voor teug.
Regelmatig.
Voortdurend.
Intens.

Laten we de wind eens laten waaien.
Waarheen Hij wil.
Ongeremd.
Onbelemmerd.
En volgen.
Waar dan ook.