Ontboezeming

Gisterenmorgen sneuvelde helaas mijn trouwe fototoestel, na exact 11 maanden gebruik. Display aan diggelen, althans, het staat bijna op zwart en aangezien er tegenwoordig geen zoeker meer op zit, kun je nog wel foto's maken, maar niet meer zien wat je doet. Inzoomen is dus niet meer te doen, toch het sterkste punt van deze handzame camera, de Powershot SX 260 HS. 

Zo in de gauwigheid zag ik dat er toch een kleine 50.000 foto's mee zijn gemaakt ... Niet misselijk voor zo'n klein apparaatje, wat je zo in je binnenzak stopt, maar toch met een zeer hoogwaardige techniek. 

Helaas, repareren zal wel te veel geld gaan kosten in deze weggooimaatschappij. Dus wat nu? Dezelfde? Een betere? Kost ook wel weer wat ...

Even niks, of aantobben met op goed geluk foto's maken? De oude erbij pakken, die ook al kapot was?

Deze foto's van 'de boezem' zijn vanmorgen gemaakt met de Canon. Zo gaat het nog best goed, als je niet hoeft in te zoomen.

Ondertussen breekt er weer iets bij mijn vingers af. 

Vooral de laatste tijd veel foto's gemaakt en op dit weblog gezet. Ook als een vorm van compensatie. De woorden zijn de laatste maanden wat minder geworden en dat heeft een achterliggende oorzaak. Ik wil daar voor de trouwe lezers wat meer achtergrondinformatie over geven. Een persoonlijke noot dus.

Aangezien ik al meer dan een jaar aan het tobben was met slaapproblemen, elke morgen niet uitgerust wakker werd, ben ik eind vorig jaar toch maar naar de dokter gegaan, die me heeft doorgestuurd naar een slaappolie. Na een nachtje slapen in het ziekenhuis met allerlei draadjes aan allerlei apparatuur, is begin dit jaar de uitslag gekomen. Ik heb last van een 'periodic limb movement syndrome', een variant van 'rusteloze benen', maar dan met name 's nachts, zelfs in perioden van diepe slaap bewegen mijn benen.

Inmiddels slaap ik met behulp van medicijnen weer redelijk, maar met name 's avonds heb ik last van bijwerkingen van de medicijnen. De voornaamste daarvan is concentratieproblemen. En ik ben een avondmens ... 

Dat is dus de voornaamste reden waarom de stortvloed van woorden, de stroom van gedachten, gedichten en verhalen, hier en op Twitter de laatste weken/maanden wat minder is geworden. In praktische en lichamelijke zin ondervind ik dus, met name op mijn werk, geen problemen, maar wel in het vechten, worstelen, stoeien en vormgeven van de taal.

En dat is best lastig voor mij. Een stapje terug doen. Voor wie niet? Ideeën zijn er nog genoeg. Maar langdurig stoeien met een pagina tekst verloopt niet meer zo soepel. Het stooft en broeit ook wat langer dan voorheen. Ben ook wel wat sneller 'klaar' met iets, dat perfectionistische trekje is er een beetje af. Het noopt allemaal tot sneller 'los laten'.

En dus gisteren ook nog eens mijn fototoestel kapot. Weer een stapje terug. Wat de laatste twee jaar is opgebloeid en opengebarsten aan expressionisme lijkt een herfstfase in te gaan ... Is de aftakeling begonnen?

Toch, ik geef niet zomaar op. Desnoods maak ik blind en in het donker foto's. En als de concentratie op te veel woorden niet meer lukt, zal ik mij gaan beperken tot het beperken van die woorden. Een ingeblikte versie schrijven. Geconcentreerde one-liners. Inklinkers.

Wordt dus gewoon vrolijk vervolgd ...