Honderdduizend

Beschouwingen en ontboezemingen, toevertrouwd aan een computerscherm.
Beelden getoond.
Gedachten vertaald.
Stilte omschreven.
Verhalen verwoord.
Vergelijkingen gemaakt.
Metaforen gebruikt.
Woorden gegeven.
Het onnoembare getracht te benoemen.

Dat wat in mij bruiste, een stroom van associatieve gedachten, heeft een vorm gevonden.
Dit weblog is ontstaan, gebouwd, gegroeid, ontwikkeld, geworteld.

Dat is mooi, dat is prachtig, dat is een droom, die werkelijkheid werd.
Een bouwwerk, een huis om in te wonen, rond te dwalen, oude posten na te lezen, te herkennen, van een glimlach te voorzien, als de tand van de tijd erover is gegaan.
Dat is mijn kunstje, voor onmogelijk gehouden, maar toch geflikt.

Oké.

Maar dan zie ik de teller staan en dan blijkt vandaag dat weblog zomaar door de 100.000 views te zijn gegaan.
Na twee jaar en ruim vier maanden.
Dat is gek.
Dat is eng.
Dat anderen meekijken, meelezen, met mij, door de ramen mee kunnen lezen, dwars door mij heen kunnen kijken ....
Een podium.
Met schijnwerpers.
Mijn ziel, open en bloot.
De rivier van mijn gedachten, in het volle maanlicht.
Op te vissen.
Te ontleden.
Te fileren.

Of niet?
Nee, toch niet.
Denk ik.
Voel ik.
Weet ik zeker.

Want als iets duidelijk is geworden, dan is het de herkenning die er ook mocht zijn.
De reacties die kwamen.
De interactie.
Dat woorden raken kunnen.
Gevoelens op kunnen roepen.
Dat mijn gedachten er toe doen.
En dat beelden iets weergeven van het wonder van de schepping.
Verder reiken dan de beelden zelf.
Bewondering wekken kunnen.
En dat ik dat ondertussen zelf nog allemaal leuk vind ook.

Dat dus, die interactie, dat rimpelingen veroorzaken in de vijver van het leven en stilte fluisteren in de drukte van de tijd, dat dubbele beeld, ik herhaal het nog maar eens, dat is mijn drijfveer.
Het wonder van de introspectie en de communicatie.
Naar binnen kunnen kijken om jezelf te analyseren, te beschouwen en te peilen in de diepte, maar ook dat pogen te vertalen naar woorden en over te brengen door de communicatie, door het voertuig van de taal.

Honderdduizend keer iemand die de moeite wil nemen dit te zien, te lezen, al dan niet herkent, al dan niet wordt aangesproken.
Dank.
Voor alle tegengas en herkenning, spontane dank en nodige aanvullingen.
Het stimuleert.
Het wekt op.
Het draagt aan.
Het houdt het vuurtje brandend.

Toch, ik heb het eerder deze maand geschreven, ik moet gaan minderen.
Gedwongen.
De concentratie is minder geworden.
Beelden zullen wel blijven, al zal ook daar de geproduceerde hoeveelheid wel een keer in móeten zakken.
Dat tempo kan niemand bijhouden ...
Maar woorden.
Dat wordt minder.
Jammer genoeg.
Niet de losse zomaar-woorden, de gedachten, de gedichten.
Maar wel de denkkrachtdingen, de overkoepelende, moeilijke bouwwerkenvanwoorden.
Ik merk het, ik herken het, ik erken het, ik accepteer het.
Al is het wel jammer.

Maar wat er is, dat wil ik delen.
Al geef ik toe, dat dit altijd maar een deel is van mijn leven, mijn werkelijkheid, mijn leefomgeving.
Ik laat niet alles zien.
Ten dele wil ik delen, dus.
De traagheid en de teerheid.
De diepte en de verten.
De vage en verborgen, maar beloofde en dus zekere schatten.
De schoonheid en de liefde.
De dromen die zich vormen kunnen.
De wijsheid die wordt aangereikt.
De inspiratie, die zomaar weer kan komen.

Dat beloof ik.
Zolang het gaat.