Schatgraven

In heel veel avonturenboeken komt het thema van de schatzoeker voor. Een verborgen schat, bestaande uit in het verleden verworven goudstukken, juwelen en edelstenen. Een hele of halve aanwijzing, die zomaar toevallig op iemands bordje belandt. En gaan, voor een avontuurlijke reis vol ontberingen, wegwijzers die de verkeerde kant op wijzen, achtervolgd door medekapers op de denkbeeldige kust. Naar onbekende landen, onontdekte eilanden, donkere bossen, verborgen grotten.

Op jacht naar een onbekende, maar lonkende verrassing, die je in één klap rijk zou moeten maken.

In het moderne leven zijn er heel veel mensen, die dromen van een 'zomaar ineens' uit de lucht vallend 'lot' van miljoenen Euro's. Met een uitzicht op zo'n kans van 1 op een miljoen, wiskundig gezien gelijk aan nihil, storten ze elke week trouw vele Euro's. In de hoop op. Ooit. Wie weet. Dromen van een wereldbedrag in één keer op je bankrekening. Om vervolgens al je wensen mee in vervulling te kunnen laten gaan.

Je hebt van die geluksvogels, die zwemmen nu al in de miljoenen, ze hebben alles wat hun hartje begeert, en weten van gekkigheid niet meer hoe ze het uit moeten geven. Hard voor gewerkt. Of geërfd. Of gekregen. Bonus op bonus. Geld maakt geld. Maar of men daar ook gelukkiger van wordt?

Geloof me, ik ben niet jaloers. Ik constateer het alleen.

We kennen allemaal het beeld van de oom van Donald Duck, die in zijn pakhuis vol geld aan het zwemmen is.  Genoeg om van te kunnen leven en de hele stad te kunnen bekostigen. Maar hij wil nog meer. Hij wil altijd meer.

Natuurlijk, het is een karikatuur. Maar toch, het lijkt er op af of veel mensen zo op aarde rond lopen. Op zoek naar meer. Dromend van nog te vervullen wensen. Eens ... en ondertussen vergeten te leven in het hier en nu.

Er zijn ook andere schatzoekers. Wetenschappers die in de bodem zoeken naar restanten historie, die in de ruimte turen op zoek naar nieuwe sterren of nog niet ontdekte natuurwetten, die in de boeken snuffelen om alle mogelijke kennis tot zich te nemen en wellicht op nieuwe ideeën komen die niemand nog ooit heeft bedacht. Onontdekte schatten dus, aan het oog onttrokken, wachtend op een gelukzoeker die er beroemd mee kan worden.

Elk mens wordt in zijn leven gevormd door alles wat hem of haar wordt aangereikt. Aan kennis en wetenschap op school. Gesprekken met ouders, familie en vrienden. Gevoelens en emoties, die je deelt met anderen, en ook weer ontvangt. Boeken die je leest. Ontmoetingen met mensen. Gebeurtenissen die je ondergaat. De krant die je leest en alle informatie die via radio, televisie of andere kanalen tot je komen.

Daar is allemaal een heleboel overbodige ballast bij. Dat lijkt een snelle conclusie, maar het probleem is dat je meestal niet van te voren weet wat van waarde is en wat niet. Dat moet zich in de loop van de tijd vanzelf uitfilteren. Tot die tijd neem je alles tot je, je verslindt het, absorbeert het. Je denkt er over na, het doet je iets. Of niet ...

Maar soms, dan zitten er zomaar juweeltjes tussen de brei van kennis en kunde. Het is de kunst die te leren zien en ontdekken. Te onderscheiden. Te herkennen. En ze er tussenuit te pikken. Te bewaren. Te koesteren. Dat is echte levenskunst. Dat is niet zomaar aan te leren. Daar heb je wijsheid voor nodig. Of een levenscoach. Zulke dingen leren ze ook niet op school. Jammer genoeg.

Als christen ontvang je naast alle kennis onderweg, nog de nodige geestelijke bagage aan de hand van de zondagse preken, de clubs die je volgt, allerlei activiteiten waar je aan deelneemt, je christelijke opvoeding. Het vormt je en langzaam aan neem je het over. Je maakt het je eigen. Of niet ...

Toch is er een vorm van schatgraven die ik hier wil noemen, die boven al deze hierboven genoemde vormen van rijkdom, geld, wetenschap, kennis, kunde of geestelijke bagage uitstijgt. Of, anders gezegd, die dieper graaft dan al het voor het oog zichtbare of met je handen en voeten najaagbare.

Ik ben namelijk van mening dat er een Godsgeschenk in onze handen ligt, waar vele juweeltjes van wijsheid en vergezichten in opgesloten zitten, waar je iets aan hebt, waar je iets mee kunt, die je verder brengen dan welke kennis of vaardigheid ook. Wat uitstijgt boven geld en goed. Boven tijd en tastbaarheid.

Dat geschenk is een eeuwenoud boek. Met een boodschap, een idee, een ontwerp, een doel, een plan, en een hele serie verslagen van ontmoetingen van mensen met God.

God wil zichzelf laten kennen door woorden, door taal, door verhalen, door geschiedenis, door wonderen, door vergezichten. Dat Hij dat wil, is al zo bijzonder.

Eeuwenoude woorden, met een ongelooflijke boodschap, die nog steeds mensen raken. In vuur en vlam zetten. Hun levens en hun toekomst veranderen.

De vraag is, willen wij dat? Durven we dat aan? Of halen we onze schouders op? Zo oud, al zo bekend, wat moet ik er nog mee? Achterhaald, ouderwets, geschiedenis die geweest is ...

Of niet?

Je kunt al je hele leven in de kerk zitten, denken dat je weet wat er allemaal moet gebeuren, en toch onveranderd blijven. Dan is de vraag of je de Bijbel wel eens helemaal gelezen hebt. Of de boodschap, de lijn, het fundament, de alomvattende waarheid, wel tot je is doorgedrongen.

Want ik denk dat er onnoemelijke veel juweeltjes zijn te vinden in die Bijbel en ik wil iedereen uitdagen er een gewoonte van te maken om daarin te gaan graven. Schatgraven. Met volle overtuiging. In verwachting van de boodschap van een bijzondere Afzender. Stel je er voor open. Lees veel, maar niet te vlug. Laat ieder woord tot je doordringen.

Ik ben er (weer eens) van doordrongen geraakt, hoe belangrijk en veelzeggend deze lessen zijn, toen we vorig jaar in ons dorp een actie hebben gehouden om die hele Bijbel op een centrale, openbare plaats helemaal, van voor tot achter, hardop voor te gaan lezen. Dag en nacht. Met heel veel mensen. De Bijbel-lees-marathon. In 84 uur waren we klaar, drie en een halve dag. Ontroerende momenten meegemaakt en knipoogjes van God gekregen.

Natuurlijk, er staan ook moeilijke, lugubere, onbegrijpelijke en vage dingen in, maar de hoofdboodschap, de kern, het refrein, dat is toch telkens weer dat God Zich openbaart, laat zien, bekendmaakt, liefde aanbiedt. Aan gewone mensen. Aan arme sloebers. Aan zieken, bedelaars en verschoppelingen. Dat Hij uiteindelijk Zijn Zoon zendt, overgeeft. Redding aanbiedt. Dat Hij de dood overwint. Zijn Geest schenkt. Dat Hij een grote Toekomst voorbereidt, een huis bouwt met heel veel woningen.

Dat is nog eens kostbaar. Dat is nog eens een schat. Dat mag er zijn.Voor nu en later. Voor jou en mij.

Genade. Dat is de goede boodschap van dat oude boek. Ook voor nu.

Een pronkjuweel. Niet om mee te pronken. In de kast te zetten. Maar om te koesteren. Te lezen en op te drinken. Op te eten. Herkauwen. Tot in je botten en vezels door te laten dringen.

Vandaag stond er op de site van 'Christian Quote of the Day' onderstaand citaat van Bunyan opgenomen, en dat sluit mooi aan op dit onderwerp. Lees en bid.

Read and read again, and do not despair of help to understand the will and mind of God therein, though you think they are fast locked up from you. Neither trouble your heads though you have not commentaries and expositions; pray and read, and read and pray; for a little from God is better than a great deal from men. Also, what is from men is uncertain, and is often lost and tumbled over and over by men; but what is from God is fixed as a nail in a sure place... There is nothing that so abides with us as what we receive from God; and the reason why Christians at this day are at such a loss as to some things is, that they are contented with what comes from men’s mouths, without searching and kneeling before God to know of Him the truth of things. Things we receive at God’s hands come to us as truths from the minting house, though old in themselves, yet new to us. Old truths are always new to us if they come with the smell of Heaven upon them. (John Bunyan)