Ourthe

Zolang ik foto’s maak heb ik iets met watervalletjes. En dat is dus al heel lang. Geen grote en brede, neerbulderende watervallen, van die echte toeristische trekpleisters, vaak vereeuwigd op ansichtkaarten. Nee, heel rustig stromende, door het landschap meanderende watervalletjes. 

Het heeft vermoedelijk te maken met een opgelopen trauma. Mijn eerste buitenlandse vakantie, nog thuis bij mijn ouders, dus dat moet in de omgeving Blankenheim en Altenahr geweest zijn, in de buurt van Bonn. Een klein stroompje langs een rustige weg, vlak bij het bos. Groen van de bomen en struiken, blauwe doorkijkjes naar de hemel, water opspattend, water stromend, water spiegelend. Met flits bevroren waterdruppels, zonder flits een stromend effect tonend.

Een bijzondere ervaring, adembenemend. Vol spanningsvolle verwachting het volgeschoten diarolletje vanuit Duitsland opgestuurd naar Fuji in Nederland. Maar helaas, nooit meer iets van teruggezien. Zo jammer …

En sindsdien ben ik er verliefd op, zoek die ervaring van toen terug te halen. Maar het stroomt nooit meer zoals toen, en het licht en de kleurencombinaties zijn anders dan in mijn herinnering. Of de kwaliteit van de foto’s valt achteraf altijd weer tegen.

Het jaar daarop in Oostenrijk ook heel mooie vakantiefoto’s kunnen maken, maar de watervallen waren te groot en te kletterend. Veel te log en te imponerend. In Nederland heb je bijna geen echte fotogenieke exemplaren. België en Duitsland, daar zijn er heel veel. Kleine stroompjes, dwars door het landschap slingerend, aan beide zijden struiken en bomen, maar je kunt weer niet overal bijkomen.

Ik herinner me, inmiddels al weer ruim tien jaar geleden, de eerste meerdaagse wandeltocht, een prachtige dag onder een lommerrijk bladerdak, aan het riviertje de Lesse in de Ardennen. Weliswaar een aantal foto’s kunnen maken, maar het was nog voor het digitale tijdperk, en ik heb ze nooit meer terug kunnen vinden.

De lome sfeer, het zinderen van de warmte, het kleurenspel op het water, dat kan ik me nog wel levendig voor de geest halen. De innerlijke rust die op je neerdaalde. Een gouden moment …

Vanaf dat moment wilde ik elk jaar in het buitenland op vakantie, Belgische Ardennen, Midden-Duitsland. En zocht ik telkens die kleine riviertjes op, die die naam eigenlijk niet eens waard zijn. Simpel stroompje, één of twee meter breed. Bladerdak erboven. Lichteffecten, die de spiegelingen veroorzaakten. Stroomversnellingen, stenen of rotsblokken die de nimmer aflatende waterstroom een bruisend effect geven.

Wat trekt mij daar toch in aan?

Het spel van kabbelend water, lichteffecten, spiegelingen? Het beeld van altijd maar doorgaan, eeuwige voortgang? Het effect van bevruchting, altijd die bomen en struiken eromheen, gevoed door het leven gevend water? Het niet rechte van de Nederlandse rivieren, kanalen of sloten, maar de eeuwen van het zich een kronkelende weg zoeken naar beneden? Van de bron naar het eindpunt, de zee? Van de hoogte naar de vlakte? Van heel smal tot een uiteindelijk brede rivier, uitkomend in de horizonbrede zee?

De veelomvattende metaforen, de beelden en verwijzingen die het oproept? Het wonderlijke van de schepping ervan? Dat God er plezier in heeft gehad om ze te maken?

Maar ach, waarom zou ik willen ontleden, willen analyseren, willen weten, wat je gewoon moet ervaren en zien, indrinken, vastleggen, meenemen?

Gisterenmiddag ben ik bewust naar de Ourthe gegaan, een kleine kilometer van ons huisje, en heb daar in een uur tijd bijna vijfhonderd foto’s geschoten. Veel van enkele van mijn spelende kinderen, maar, uiteraard, ook van dat indrukwekkende schouwspel, waarvan ik er hier een paar wil laten zien.

Omdat het gevoel terugkwam. Van toen, ruim dertig jaar geleden.

Yes!!!

Vooral toen de zon ook nog door de wolken brak. En het feest compleet werd. Een herinnering werd herbeleefd, een nieuwe werd geboren.

En ja, tegenwoordig met die digitale foto’s kun je met een paar minuten het resultaat zien op je laptop.

Prachtig. Geweldig. Machtig mooi.

Zo, laat ik ook eens enthousiast doen. Dat mag wel een keer … Introverte, in zichzelf gekeerde, nuchtere, analytische, objectieve observeerder die ik ben …

Het regent tenslotte alweer pijpenstelen buiten. It’s raining cats and dogs, zoals de Engelsen plegen te zeggen.

Voor het juiste evenwicht.