Pauze

Het is al een tijdje stil aan het weblogfront. Even geen nieuwe berichten of foto’s. Maar het had te maken met een weekje vakantie in de Belgische Ardennen. Even er tussenuit met de familie. Na een jaar van drukte op het werk en bezigheden in de vrije tijd, en diverse nogal aandacht vragende en energie kostende bijkomstigheden in het gezin en de familie. Een zeer intensief half jaar.

In een heel klein dorpje terechtgekomen, een late boeking. Werpin. Lekker rustig. Winkels en alle andere benodigdheden redelijk dichtbij in een klein stadje verderop, Hotton.

Maar verder geen Wifi voorhanden. Om op de hoogte te kunnen blijven van al wat er gaande is of wat je interessant vind. Of op de computer gezette gedachten of in beeld vastgelegde werkelijkheden, online te zetten en wereldkundig te maken.

Maar soms is het juist wel goed om alles even los te laten. Alles waar je druk mee bent. Jeweetwel, de Benedictijnse regel, van ophouden weten. Even terugtreden, stoppen, adem halen.

Om jezelf even te bezinnen. Omdat alles ook maar betrekkelijk is, zelfs de belangrijke dingen. En omdat je niet altijd goed beseft dat wat je bezighoudt, waar je door in beslag genomen wordt, niet altijd belangrijk is. Dat er andere zaken zijn die je aandacht nodig hebben. Ook belangrijke, wellicht meer belangrijke zaken.

Vakantie is daar altijd een uitgesproken gelegenheid voor. Al kan het natuurlijk ook weer een bron van activiteit worden, of activiteiten voortbrengen, die je de rust weer ontnemen. Of kan het inpakken en de reis voor de nodige stress zorgen.



Maar het blijft goed om even pauze te nemen. Op je werk, na een paar uur werken. Als je thuis aan het werk bent, even een moment voor jezelf nemen en een kop koffie drinken. Op reis, even stoppen na een paar uur rijden. Elke week, een vrije dag om op adem te komen. Alle bezigheden te stoppen, alle dingen die in je hoofd zitten leegmaken. En elk jaar dus een paar weken vakantie.

Om tot rust te komen. Uit te blazen. Op adem te komen. Te ontspannen. Te ontdooien. Te relaxen. Los te laten. Te laten gaan.

Dat kan door helemaal niets te doen, al kunnen niet veel mensen dat echt. Het kan door een boek te lezen, waardoor je aandacht gericht is op één ding. Je kunt even meegenomen worden in een andere wereld. Anderen zullen meer ontspannen door te wandelen of te fietsen. Van een andere omgeving te genieten. Met de kinderen bezig te zijn. Je man of je vrouw aandacht te geven. Te genieten van elkaars aanwezigheid. Foto’s maken om het nu en de werkelijkheid vast te leggen in herinneringsbeelden.

Een rustmoment kan ook een vorm van bezinnen worden. Om je af te vragen waar je mee bezig bent en of dit allemaal, straks, inderdaad zo weer op dezelfde manier door moet gaan. Of je zo je leven lang verder wilt blijven gaan. Wellicht moet er een belangrijke stap gezet worden, een beslissing geforceerd. Het is aan jou om dat te doen, je moet dat zelf doen. Maar daar is moed en bedenktijd en een afweging van belangen voor nodig. En overleg met de direct betrokkenen.

Een pauze is een oplaadmoment. Om daarna weer met energie van start te kunnen gaan. Aan de slag. De draad weer op te pakken. Het leven weer aan te gaan. Je kunt best even gemist worden, dat is al een ontdekking op zich, maar de stapel werk ligt alweer te wachten. En na één of twee dagen lijkt het alsof de vakantie al weer heel ver weg is. Weer opgenomen in de tredmolen, het alledaagse, het normale leven.

En zo’n vakantie, of elke rustperiode in het algemeen, brengt je ook als gezin weer even heel dicht bij elkaar. Je leert in een heel andere omgeving elkaar weer eens van dichtbij kennen. En waarderen. En je ziet ook van heel dichtbij bepaalde onhebbelijkheden. Die je zou kunnen trachten te corrigeren. Of accepteren. Omdat je op elkaars lip zit. Kortom, een intermenselijke interactie, die ook adaptie, aanpassingsvermogen van jezelf vraagt. Omdat je zelf ook deel uitmaakt van een groter geheel. Een schakel in een radertje. Een tandwiel in een systeem.

En, zeker zo belangrijk, een pauze in een mensenleven is een uitermate geschikt intermezzo om je blik omhoog te richten. Als je midden in Zijn schepping loopt, weer eens op mag merken hoe elk landschap, hoe verschillend ook, Zijn vingerafdrukken laat zien, een aan elkaar samenhangend ecosysteem is van flora en fauna en landschap, al dan niet door mensenhanden aangepast, dan gaat bijna vanzelf je aandacht naar de Schepper uit, Die aan alles heeft gedacht, voor alles en iedereen zorgt, het geheel en de delen in stand houdt, al eeuwen, millennia lang. Een aandacht die dankbaarheid en bewondering oproept. Je hart verheft. Een loflied zonder woorden doet opborrelen.

En weer neem je je voor om meer aandacht in het dagelijks leven te besteden aan Hem die alles maakte, te werken aan de dagelijkse omgang met je Maker. Te wandelen voor Zijn aangezicht. Te zitten aan Zijn voeten. Zijn woord te onderzoeken. Te luisteren naar het fluisteren van Zijn stem.

Zo is een vakantieperiode een spiegelmoment, een tijdperk van bezinning en verdieping, maar ook een andere sociale omgang met bekenden en geliefden. Een ijkpunt in je leven, waarin herinneringen geboren worden. En wellicht ook een stimulans tot een herankering of juist losmaking van dat waar je aan vast zat. Een opzet tot bewustwording.

Een verademing.

Have a break ….!

Laten we die vakantieperioden meer opzoeken in ons leven. In ons dagelijkse, gewone, alledaagse leven. Omdat het goed is, omdat het je goed doet, omdat je het nodig hebt. Telkens weer. Steeds opnieuw.

Elke zondag een rustdag laten zijn. Elke dag met God beginnen. Elke maaltijd alles stopzetten. De hele dag momenten zoeken om even adem te halen. Even aandacht aan elkaar geven. Even stilstaan en om je heen kijken. Bewust leven, van minuut tot minuut, van seconde tot seconde.

Vertraag je leven. Neem één stap tegelijk. Doe één ding, daarna het volgende pas.

Het leven is een hele, lange pauze. Tussen het moment niets en het tijdstip dat je lichaam de laatste adem uitblaast. Onderga het bewust. Het duurt feitelijk maar heel even. En het bepaalt zo veel. Alles.

Jij bepaalt het.

Nu.