Toenaderingspoging

Tja, het leek zo leuk te worden ...

Even afstappen doe ik wel eens meer.

Zelfs voor een slak ga ik regelmatig door mijn knieën.

Maar gisteravond laat, de zon was al onder, het schemerde goed.

En er was dus nog maar weinig licht.

Maar de camera hield zich goed en bleek erg lichtgevoelig voor dat laatste restje licht.

Twee slakken op vrijerspad.

Althans, zo leek het.

Twee slijmsporen.

Naast elkaar, simultaan, synchroon, dezelfde kant op.

En zij naderden elkaar.

Dat ging nog wat worden.

Een toenaderingspoging in slow-motion.

En ik was er live bij ...

Tja, perspectief is dus bepalend.

Beeld kan vertekend zijn.

Want van voren gezien, laag-bij-de-grond, was het een toenaderingspoging.

Maar toen, toen kruiste slak 2 toch achterlangs.

Ja, en van boven zie je pas goed de slakkengang, zoals die in werkelijkheid ging.

Kruispunt, zonder raakpunt.

Zoals voorbijgangers elkaars pad kunnen kruisen.

Zonder elkaar te raken.

Ieder gaat zijns weegs.

Wellicht een groet.

Een knik.

En ieder gaat zijns weegs.