Als je door het gras wandelt, springen er regelmatig kleine sprinkhaantjes op in het gras. Het kost moeite om ze van dichtbij te zien, want zien of horen jou ook aankomen. Gisterenmiddag verschillende pogingen gedaan, op zoek naar het kleine en onooglijke.
Eén keer had ik goed beet. Het leek op een gouden sprinkhaan, maar die zijn hier heel zeldzaam, dus het was waarschijnlijk een gewone krasser. Maar hij had wel mooie, heldere kleuren. Heel langzaam heb ik hem benaderd. Op mijn knieën in het gras. Hij zag me wel, maar bleef gewoon zitten, of draaide even achter een grasspriet weg. Van verschillende kanten, grassprietje voor grassprietje dichterbij schuifelend, foto's kunnen maken. Tot ik bijna met de lens tegen hem aan zat.
Bijna alle foto's zijn dus op ware grootte genomen en niet uitgesneden.
Natte knieën van het veenachtige weiland. Maar het was het waard. Wat een prachtig beestje. Wat een wonder van de schepping. Als het schepsel al zo mooi is, hoe moet dan zijn Oorsprong wel niet zijn?
Alleen zijn sjirp-muziek heb ik nog gemist, die spaarde hij waarschijnlijk voor de koelte van de avond.
wat een geduld moet je hier voor hebben gehad!
BeantwoordenVerwijderenPrachtige foto's weer...
Het is soms een van de redenen waarom in mijn computer aanzet....
Gewoon even kijken of Anton nog weer foto's heeft gescoord die me raken....
Deze keer niet alleen de foto's, ook een fragment uit je tekst: ik lag op mijn knieen om foto's te maken en schuifelde grassprietje voor grassprietje verder....
Hij bleef zitten, maar wat doen wij?
God schuifelt ook zo naar ons toe, maar wij rennen vaak hard weg.
De duivel schuifelt ook, misschien nog wel zachter en sluipender, en wat doen wij?
Wij blijven vaak zitten....
Het zijn zo maar gedachten die in me op kwamen toen ik dit blogje bekeek!
Groetjes,
Marian
Dankjewel voor je complimenten Marjan, ik ga er bijna van blozen. Leuk dat je het waardeert. Aan dat knielen zit ook nog een ander aspect. Hoe dieper je buigt, al het kleine wat daar vliegt en kruipt aandachtig bestudeert en gadeslaat, hoe meer bewondering je gaat krijgen voor de Oorsprong, de Schepper van al dat leven. En, als midden in die gebrokenheid al zoveel moois is te ontdekken, waar we soms zomaar achteloos aan voorbijgaan, hoe zal de hemel dan wel niet zijn, het eeuwige volmaakte, het altijd licht, en het onophoudelijk loflied voor de Bedenker klinken zal ...?
BeantwoordenVerwijderenDat is weer een 'nadenker'!
BeantwoordenVerwijderen