Door een heleboel zenuwachtig gefladder en gepiep van de ouders werd onze aandacht getrokken vanmorgen. En ja hoor, bij het naderen van het nestje, hoorde je niet alleen het piepen van de jongen, maar ook gefladder en gekras van nagels. Na tien minuten wachten (in de regen), kwam er inderdaad een kopje tevoorschijn, nieuwsgierig om zich heen kijkend. Kiekeboe, hier ben ik ...
Een kwartier later, zagen we hem binnen vandaan, echt uitvliegen. En daar vonden we hem, enkele meters van het nestkastje vandaan, in een hoekje zittend, stilletjes en hoogst verbaasd. Grote ogen, opgeheven hoofdje. Mijn vrouw heeft hem, beducht voor eksters en poezen, even opgepakt, beetgehouden en weer terug gezet. Toen bleek, dat ook de andere jonge koolmeesjes inmiddels al waren uitgevlogen. Vandaar dus het gepiep van de ouders, eerder die morgen. Her en der zaten waarschijnlijk hun nazaten ergens te schuilen.
Maar er bleek geen houden meer aan. 's Middags was het nestje al weer snel leeg. De vrijheid geroken, zonder besef van mogelijke gevaren, voor geen kleintje vervaard, nieuwsgierig en gedreven door een instinctmatige drang.
En de afloop? Uitgevlogen? Een vliegleven voor zich?
Niemand die het weet. Het is vreemd stil op het pad, zonder het intensieve heen en weer gevlieg van vader en moeder koolmees en het voortdurende gepiep van de jonge koolmeesjes ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten