Vanmiddag, op koffiebezoek bij mijn ouders, een hele serie plaatjes kunnen schieten van een stel jonge merels. Eerst zag ik er één, volkomen mak en apathisch, op een boomtak in de tuin. Later ontdekte ik het nest in een boom bij de achterburen, met een andere jonge merel, zeer onwennig en afwachtend. Boven mijn hoofd zat de derde te wachten in een andere boom. Alle drie zijn ze hier al voorbij gekomen in een aparte blogpost. Vanuit het grindpaadje zijn alle foto's geschoten met soms flinke zoom op de camera, maar het was niet altijd nodig, want vaak was de afstand nog geen meter ...
Maar het mooiste is het altijd weer als je de wat voorzichtiger opererende ouders in de weer ziet om die hongerige monden van de net schuchter uitgevlogen merels al roepend op te zoeken en te voeden. Dan worden stille wachters ineens hyper-actief, gaan zenuwachtig fladderen met hun nog korte vleugels en piepen alsof ze vermoord worden. Oranje bekken opengesperd. Meer, meer ...!
Toch is het ook het moeilijkst om vast te leggen. Omdat actie ook veel onrust en beweging geeft. Veel mislukte foto's dus, helaas. Een aantal kunnen er nog wel mee door, vandaar dat ik ze hier wel durf te plaatsen. Omdat ze zo mooi en vertederend zijn. Zeg nou zelf ... er is toch niets mooier dan die zichzelf wegcijferende ouderliefde?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten