Ze zit er al weken, misschien al maanden zelfs, aanstaande moeder zwaan. Met heel geduld en lijdzaamheid. Te wachten en te verwachten. Naast een huis, net achter de sloot langs de Tiendweg in ons dorp. Elke dag fiets ik er langs. En altijd zit ze daar, trouw, op haar nest, haar vaste stekje, tussen het struikgewas. En de aanstaande vader zwom altijd in de buurt, even trouw en vasthoudend.
En vanavond keek ik weer, en warempel, daar stond ze.
En tussen haar poten een achttal eieren.
Flink uit de kluiten gewassen.
En bepaald ook nogal stootgevoelig, want ze stond er af en toe bovenop.
En nu maar wachten.
En broeden.
Nog langer zitten.
Tot het gaat kraken.
En de herrie gaat beginnen ...
Wordt wellicht vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten