Al meerdere keren ben ik er deze lente getuige van geweest. Daarvoor was het me altijd ontgaan. Een meerkoet, die zich het vuur uit zijn zwemvlies-sloffen zwemt om zijn kroost van voedsel te voorzien, toppunt van tederheid en ouderzorg. Het voeden van altijd open monden, hoe klein ook. En het volgende moment zo'n ouder die blijkbaar geïrriteerd, zo'n kleintje in de kop bijt en hem even hardhandig in het rond slingert.
Gisteren stond ik weer foto's te maken langs de kant van het fietspad, nog geen twee meter bij het altijd weer vertederende schouwspel vandaan en dan zie je het aankomen. Twee jong die al te opdringerig worden en elkaar de loef willen afsteken in haantjesgedrag en daardoor de ouder zo dicht op de huid kruipen, dat die wel móet reageren. Maar hoe die dat dan vervolgens doet ...
In ieder geval, omdat ik er zo dicht op stond, heb ik bijtijds de filmknop aan kunnen zetten en het tafereel vast kunnen leggen. Een video als bewijs van hardvochtigheid.
De laatste foto, hierboven, laat al iets zien, hoe dicht de kleintjes de voedselverstrekker op de huid zitten. Het onderstaande filmpje laat het gejaag en gehijg nog beter zien, uitlopend in een nijdige uitval van pa of ma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten