De Hand

- Hey ...?
...
- Hallo ...?
...
- Uhm, ja? Heb je het tegen mij?
- Wie of wat er ook maar is ...
- Ik dus.
- Ja, ik wil even zeggen, ik voel me hier een beetje alleen. Kaal. Bloot. Blanco.
- O?
- Ja. Onbeschreven. Hagelwit. Doelloos.
- Dat is toch juist mooi?
- Hoezo?
- Dan kan er nog van alles gebeuren, er ligt nog niets vast.
- Maar wanneer ...?
- Rustig blijven, afwachten, geduld oefenen. Het komt. Het gaat gebeuren.
- Hoe weet jij dat?
- Zo gaat het altijd.
- Wat gaat er dan gebeuren?
- Gewoon wachten op de Hand.
- De Hand ...?
- De Hand, ja. Hij zal mij oppakken en sturen.
- En dan?
- Dan zal ik je aanraken, kussen, krassen. Er zullen regels verschijnen vol krullen en halen. Er zullen gaten vallen. Er zullen haperingen zijn. Als een schilderij zul je worden. Net zo lang tot je vol bent.
- En wat is dat dan, vol?
- Dan heb je je doel gehaald, dan heeft de Hand mij gebruikt om jou te vullen. Vol liefde geeft hij je betekenis. Zijn gedachten hebben zich geuit, gevormd. Hij heeft ze vastgelegd via mij op jou.
- Hmm, ik geloof niet dat ik het snap.
- Jij bent een blanco blaadje, een velletje papier, bedoeld om op te schrijven.
- En hoe ben ik dat geworden?
- Je bent geworden uit een boom, gegroeid, jarenlang. Toen, op een dag, hebben andere Handen jou geveld, vermalen, vermengd met levend water, geschept, gedroogd, gebundeld met soortgenoten. En toen heeft onze Hand jou gezocht, gekeurd en uitgekozen. Nu lig je te wachten op zijn moment, dat jouw moment gaat worden.
- Mijn moment ...
- Ja ... dan ligt het vast.
- Wat is jouw moment?
- Ik wacht ook, telkens weer, op mijn moment. Net als jij. Maar bij mij keert het terug. Als jij vol bent, is het voorbij. Maar dan word ik weer neergelegd. Tot een volgende keer, een volgend blaadje, een nieuw moment.
- Jouw moment is een eeuwige herhaling?
- Nee. Ik slijt. En als ik stomp ben, word ik geslepen. Gesnoeid. Gekortwiekt. Tot mijn punt weer scherp is.
- Dat doet pijn?
- Ja, dat is zeker pijnlijk. Maar het heeft een doel.
- En, hoe ben jij dan geworden?
- Ha. Ik ben ook geboren uit een boom. Ik ben je broertje, eigenlijk. Maar het hout van mijn lichaam is gevuld ...
- ... ook met water?
- Nee, met graffiet. Een uit de diepte van de aarde opgedolven vaste stof, maar zo zacht, dat de geest van de Hand, zuchtend sporen nalaat op het wit van jou en je zusjes. Het is eigenlijk bevroren adem, wat zich dan weer hecht op onschuld en naaktheid van blanco blaadjes papier.
- En dan?
- Dan zal iemand het lezen en verder leiden, steeds verder de wereld in.
- Wàt lezen ...?
- Wat de Hand schrijft, want dat is wijsheid. Het heeft kracht. Het gaat diep en het reikt ver. Het heeft waarde. Het is waarheid.
- Hoe weet jij dat allemaal?
- Elk woord gaat door me heen. En het blijft hangen. Ik heb al veel geleerd. Ik huiver soms. En heel af en toe moet ik huilen van ontroering.
- Huilen, wat is dat?
- Dan komt er water en glinsterlicht uit het zwart van mijn graffiet. Kostbaar, volgens de Hand. Want het betekent dat je geraakt bent in je ziel.
- Hmm. Ik ben wel benieuwd naar die Hand, ondertussen.
- Wacht maar op het licht. Wees maar geduldig tot de morgen.
- In afwachting van mijn moment.
- In verwachting. Van de Hand. Hij is het doel. Jij bent een onderdeel van zijn plan.
- Nou, welterusten dan maar. Ik ben moe van alle dingen die ik nu al gehoord heb.
- Welterusten. Vind je het spannend?
- Best wel een beetje.
- Wees maar niet bang. De Hand is voorzichtig. Hij weet wat hij doet. Altijd.