Aan de al te rechtzinnige Volgers van de Vaste Vorm, die hun zinnen hebben gezet op wat hen van generatie op generatie is overgedragen, niet willende daarvan een duimbreed wijken.
Ik wil beginnen met mijn waardering uit te spreken voor uw altijd nadrukkelijke ijver om het goed te doen, om de voortbrengselen van uw ingebakken zuilenkennis over te dragen aan uw, vaak maar al te koppige, nageslacht, want daaruit blijkt uw bewogenheid en zendingsdrang tot het boetseren van hun gedrag en daden naar de exacte kopie van uw eigen beeld en gelijkenis.
Maar ik wil u ook ernstig waarschuwen: het gaat u echt niet lukken.
Vergeet het maar.
Geloof is geen ei wat je kunt leggen in een warm nestje zekerheid en uitbroeden in alle rust.
Want, laat ik maar eerlijk zijn, ik heb ook enige dingen tegen u.
Het zou goed zijn als u daarover naar mij zou willen luisteren.
Niet omdat ik gelijk heb en u niet, want het is zeker geen nietes-welles spelletje van middeleeuwse polemiek, maar opdat u voor zichzelf wilt nagaan of u zelf wel op de goede weg wandelt en daarom mijn wellicht pijnlijke, maar zeer gemeende woorden ernstig in overweging zult willen nemen.
Want een weg, geliefde broers en zussen, volgzame kinderen van de wijze Vader, kenmerkt zich niet door rechtlijnigheid en geasfalteerd-zijn, ontdaan van alle hindernissen, uitgevlakt en op papier tot op de laatste vierkante millimeter ontworpen en vooruitgedacht.
Nee, een weg, dat is waar de mensen gaan.
Een ontmoetingsplaats.
Een spontane pleisterplaats.
Een ongepolijste oase.
Waar de bochten, stijgingen en dalingen, altijd anders zullen lopen.
Waar onverwachte dingen gebeuren zullen, altijd anders en overal weer, maar nooit gepland.
Waar u ook letterlijk op uw snufferd kunt gaan.
Onder een open hemel, met mooie vergezichten, door weer en wind, met interessante zijwegen.
Een weg is namelijk de onontwarbaar inéén gevlochten combinatie van vrijheid en verantwoordelijkheid, binnen het raam van de onbeperkte mogelijkheden en de onverwachte ontmoetingen.
En een weg is dus geen Vorm.
Geen Vaste Vorm.
Geen Vaste plaats, verankerd en gefundeerd.
Geen platgetreden paadjes.
Geen Heilig Gebouw, met isolerende muren, waar je je gevoeglijk en genoeglijk in kunt terugtrekken van al het boze dat je niet hebt gedaan, en waar je bij tijd en wijle, op vastgestelde tijden, de Vader kunt ontmoeten of ook zelfs maar trachten te aanbidden.
Zo werkt het namelijk niet.
Hij is toch immers niet op te sluiten of te claimen, niet vast te pinnen, te verklaren of uit te leggen?
Niet in een wet, een regel, een systeem, een theologie of een liturgie.
Hoe divers ook.
Hij is Apart, maar overal.
Ongezien, maar ziet alles.
Maar Hij overstijgt ook al ons menselijk geneuzel, hoe boeiend of tijdrovend ook.
Dus waarom alle moeite gedaan om Hem te vangen, structuur te bieden, vaste vormen te kneden en diepdoordachte middelen uitentreuren te herhalen en die elkaar op te leggen als ultiem Heilig Doel?
Hij is toch nooit voor één gat te vangen.
Wordt u maar weer eens wat meer bewuster van zijn ongekunstelde almacht en bizarre alomtegenwoordigheid.
Het zal u nog eens verrassen wat u dan allemaal ziet gebeuren.
Want het Koninkrijk is altijd anders, onverwacht, soms pijnlijk, soms verrassend.
Groter zal het zeker groeien, maar door de diepte heen.
Het moet eerst wortel schieten, voor het vrucht kan dragen.
En waarom zoveel nadruk op het Woord leggen, als het toch steeds uw eigen woorden zijn, al of niet doordachte visie, interpretaties en uitleggingen, er-omheen-draaiingen en uitweidingen?
Hele boeken zijn er volgeschreven, bibliotheken vol en niemand is het ooit eens met iedereen en iedereen met niemand.
Heeft het iets toegedaan of heeft het juist mensen in verwarring gebracht?
Schade gedaan aan de zaak van verstaanbaarheid?
Waarom niet gewoon durven zeggen dat ook het Woord een Middel is dat gebruikt mag worden, waar naar geluisterd mag worden, omdat het wat te zeggen heeft, ook voor het Hier en Nu?
Het doet namelijk altijd iets.
Het zoekt zich een weg.
Een weerklank.
Een ontvankelijke voedingsbodem.
Maar het is nooit te sturen, te voorspellen, te systematiseren, door logica te ontleden.
Boeiend, beeldend, vormend, richting biedend, en uiteindelijk alle aandacht vragend voor het wonder van de nooit te verklaren Liefde.
Ik had u allen wijzer geacht.
Ik had u scherper gewenst.
Ik had u verder gedacht op de weg van die liefde.
Want, we zijn immers allemaal verschillend?
Eenheid is geen eenvormigheid.
Vorm perkt in.
Vormen knellen, altijd weer.
Variatie en verscheidenheid is toch hèt kenmerk van de scheppingsdrang van oudsher?
Inspiratie is toch iets wat Hij wil uitdelen aan ieder die daarvoor open staat?
De Geest is ons toch gegeven, als bijstand in de vrijheid van doen en laten?
In Hem, wonend in de tempel van ons aardse lichaam, mogen we aanbidden in waarheid?
Opdat Hij ons leidt naar onbekende wegen en brengt bij mensen die het niet verwachten?
Elke dag is toch anders?
U bent toch ook zelf vatbaar voor verandering en groei?
Altijd vernieuwend, bijgeschaafd door het leven, vatbaar voor lering en vermeerdering van kennis?
Uw gevoelens zijn toch ook niet elk uur van de dag hetzelfde?
Of blieft u zo uw eigen onzekerheid te maskeren?
Is het een kwestie van spel, van macht, van gewenste voorspelbaarheid en zelfbedachte zekerheid?
Laat me niet lachen, verstopten, verdwaalden in uw zelfgebouwde toren van Babel.
Heel erg grijze muizen toch ...
Hekjes bieden helemaal geen veiligheid.
Zuilen bieden geen comfort.
Kom aan, in de bomen, als Zacheus!
Hup, de haven uit, als Petrus!
De weg op, uw sandalen aan ...!
Zout in de wonde!
Peper in uw deftige achterste!
Stormen zullen u wakker schudden.
Confrontaties zullen u de adem benemen.
Maar Hij zal er zijn, dat heeft Hij beloofd.
De Geest woont in u, dus die zal u ook woorden geven en u leiden.
Kom eens in beweging, u altijd zo uiterlijk onbewogen bankzitters.
Open uw open en verwijd uw blikveld.
Gooi de engte en bekrompenheid maar gerust weg.
Vier het leven, beste uitgedoofden, en blaas het kampvuur maar laaiend aan.
Luister oprecht naar elkaars levensverhalen, leer van elkaar.
Neem elkaar mee in laaiend enthousiasme, kom in beweging, dans de stoelen omver, zing uw zalvende kelen schor van nieuw ontplooide liederen.
Zit bij de pakken neer als het nodig is, laat uw emoties gaan, zeg eens wat vaker dat u het ook niet meer weet.
En durf eindelijk eens boos te zijn.
Veroorloof u om een ketter te zijn, tegendraads en dwars van verwachting.
Verwacht niet alles van voorgangers, sjok niet overal achteraan wat bedacht wordt.
Bestijg de barricaden van onrecht en reformeer de gezapigheid.
Durf de gebrokenheid onder ogen te zien, staar u niet blind op overtredingen of andersgezinden.
Kijk achter de maskers, proef de harten, ervaar pijnlijke keuzes uit bewogen verledens.
En wees eens samen stil als u de ander werkelijk ontmoeten mag, niet alles kan in woorden worden gevat.
Koester het Mysterie, dat niet te doorgronden of te volgen is.
Geef u maar over, want Hij weet toch alles beter.
Laat u maar leiden.
Dat is eng.
Dat doet zeer.
Het stuur los laten.
Jezelf overgeven aan onzekerheid.
Niet kunnen plannen.
Wandel maar.
Wandel maar in het onverwachte, onvoorzienbare en ongedachte.
En kom er dan achter dat het allemaal aansluit, uitkomt, blijkt al bedacht te zijn.
Mooi is dat, toch?
Wilt u het weten?
Wilt u het doen?
Durft u?
Ik wens het te hopen, van ganser harte, ik bid het u toe.
Wees gezegend met onmisbare onzekerheid en innerlijke jeuk.
Dat uw eigenwijsheid, u van boven geschonken, bij de mensen bekend mag worden, als een lichtend licht en een zoutend zout, als een stad op de berg van ongehoorzaamheid.
Een hartelijk gemeende groet, van uw liefhebbende broer en medestrijder in het allerminst achterlijke geloof, Paul, de oprechte van hart en nieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten