'Love is metaphysical gravity'

'Love is metaphysical gravity' (Buckminster Fuller)

Ja, natuurlijk.
Je kunt graven in de diepte, de aarde opdelven, omspitten, doorhalen.
Je kunt mollen proberen te traceren, gangen nagaan, monsters trekken, analyseren.
Je kunt torens bouwen en kastelen.
Velden vol van weelde bewerken.
Straten vol van waarde afstruinen.
Huizen volproppen met leuk en aardig, nuttig en zinnig.
Je kunt lezen, studeren, onderzoeken, meten, weten, willen, werken, dralen, dolen, hollen.
Je kunt zwijmelen in wisselvalligheid
Je kunt systemen manifesteren.
Manifesten proclameren.
Leegheid maskeren.
Je kunt anderen gebruiken en meenemen, sturen, opleiden, begeleiden, misleiden, meesleuren.
Je kunt jezelf oppeppen en uitputten.
Gaan voor genot, voor luxe, voor schoonheid, voor sport, voor lichamelijkheid.
Je kunt jagen, pakken, graaien, verzamelen, volstouwen, ophogen, schranzen.
Je kunt streven, vullen, vernieuwen, uitgieten, vermenigvuldigen, vervolmaken, rechtvaardigen.
Je kunt verhullen, verdrijven, vluchten, blokkeren, schuilen, bagatelliseren.
Je hele leven één grote bezigheidstherapie.
Werken loont tenslotte, eten vult, doen maskeert voelen.
Trappelend in de aarde.
Laag bij de grond.
Buikschuiven.

Ja natuurlijk, dat kan allemaal.
Ga gerust je gang.
Niemand kan je tegenhouden.
Natuurlijk, het hoort bij je natuur.
Toch houdt het een keer op.
Toch val je een keer stil.
Je komt op den duur adem tekort.

***

Ja natuurlijk.
Je kunt de hoogste bergen beklimmen.
De hemel bestormen.
De wolken najagen.
De wind opzoeken.
Je kunt draven naar de verte, jagen naar de wijkende horizon, de wenkende vrijheid.
Alsmaar verder, alsmaar voort.
Vliegensvlug, steeds sneller en mobieler.
Je kunt springen en dansen, proberen te dromen, te mijmeren, te vliegen en zweven in vrijheid, gedreven door de wind van ijdelheid, aan je denkbeeldige parachute bungelen, genieten van de kick, van het uitzicht, van je losheid van bestaan.
Je kunt kicken op mindfulness.
Vervluchtigen.
Los leren laten.
Je kunt streven naar nirvana, het grote niets, het zwarte gat.
Koel als een boeddha.
Leeg, zonder doel, zonder betekenis.
Zonder ziel.
Want los van de aarde, van het leven, van de werkelijkheid van het bestaan.
Je kunt ontleden en theoretiseren, dogmatiseren en theologiseren.
Je kunt de waarheid in hokjes proberen te plaatsen, in laatjes stoppen, in brokjes hakken.
Of je kunt er een totalitair systeem van bouwen, met hekjes of trapjes, muren en deuren, ladders en torens, vormen en tradities.
Of je kunt jezelf los zingen in vrij- en onzinnig.
Waggelen in de ruimte van de vele, mogelijke wegen.
Je kunt het toeval proberen te evalueren.
Je kunt mysteries proberen te verhullen of juist te banaliseren.
Je kunt wegen wijzen die je zelf niet wilt gaan.
Je kunt wetten ontleden, hernoemen, vernieuwen, vervolmaken van leegte.
Je kunt gaan voor de show, de glitter, de glamour, het luchtige licht.
Het lege testament.

Ja, natuurlijk.
Het kan allemaal.
De weg krijt raken.
Zo moeilijk is dat niet in het woud van de mogelijkheden.
Verdwalen is geen kunst.
Luchtfietsen geen levensdoel.
Vlieg maar aan.
Als je het wilt, doe je best.
Want natuurlijk, je kunt alles vergeestelijken.
Toch zal de aarde je roepen.
Op den duur zul je dalen.
Zul je delen in leed.
Zal het leven je knijpen.
Je knevelen.
De adem benemen.
Dan vallen alle theorieën in duigen.

***

Maar.
Als het licht van de liefde je leven heel timide toucheert.
In een onbewaakt moment.
Niet vrij, maar wel blijvend.
In een helder, maar ondeelbaar ogenblik.
Je zo maar in iemands ogen kunt kijken.
Een woord je treft, omdat het anders klinkt dan ooit tevoren.
Je een hart kunt lezen, alsof het gedrukt staat.
Als je zomaar van de kaart bent en alles laat vallen.
Als er ineens muziek lijkt op te gloeien als een symfonie in de atmosfeer.
Als zich een impressionistisch schilderij ontrolt als decor van je bestaan.
Dan, ja, dan ga je wandelend op weg, glimlachend en met lichte tred.

Want liefde is een restje hemel in beperkte houdbaarheidsfolie gewikkeld.
Teer, zwak, onooglijk, breekbaar, fragiel, makkelijk te vertrappen of te ontlopen.

Maar wel een genadig geschenk van hogerhand, gevangen in de tijd en ruimte van het leven.
Metafysisch, ja, van de bovenste plank.
Maar je voelt het wel degelijk, met huid en haar, door merg en been, van top tot teen.
Het dooradert stramme spieren en doet het hart op hol slaan.
Het doorademt je ziel, je leven, je toekomst.
Het vleit zich rustig naast je, nestelt in je dromen.
Je zou er je verstand van verliezen.
Je voelt het leven in jezelf ademen, als nooit tevoren.

En na het flegmatieke begin, als de turbulente, maar tedere vlinderslagen van ontloken verliefdheid rimpelend zijn weggeëbd tot natrillend neusvleugelen, dan uit de liefde zich steeds meer en meer in samen delen, samen praten en samen kijken naar de dingen, anders dan voorheen, vanuit geheel veranderde standpunten.
Compleet, beschouwend, observerend, absorberend, inhalerend, ondergaand en aangenaam doordrongen.
Dan kan de stilte rijp en rijk zijn.

En als de hemel je hart heeft opgeschud, zal je ziel zich verheffen naar het eeuwige licht.
Het verstand zal niet begrijpen, de handen kunnen niet grijpen, je lichaam kan het niet bijbenen.
Maar het mysterie zal zich hechten in je leven en voedingsbodem vinden tot in de verste hoeken en de dichtgeslibde aders van verborgen duisternis.

En wat van boven komt, zal naar boven reiken.
En wat van buiten komt, zal naar binnen dringen, zich een weg zoeken en weer gaan willen, van binnen naar buiten, gedrongen, uitgedaagd en tomeloos.
Geraakt om te raken.
Van het wonder doordrongen.
Bewogen om in beweging te komen.
Tegennatuurlijk geestelijk.
Geestdriftig van natuur geworden.
Gericht op het licht, van ontvangen naar geven, gekregen om te delen.

Liefde, intense, allesomvattende, supervolmaakte, te felrealistisch licht voor lichamelijke ogen om te verdragen, Liefde gaf zichzelf.
Ontledigde zich in diepe duisternis, inktzwarte nacht, intense gebrokenheid.
Plantte zich voort in onzichtbare golven, getrokken naar lichamelijke aarde en aardse lichamelijkheid, als een belofte, als een vierdimensionale potentie, als een lokroep, als ondoorgrondelijk mysterie, taai en vasthoudend, onzichtbaar maar doelbewust.

Diep, diep doordrongen in de zwaartekracht.
Licht, licht verteerbaar voor wie ervan weten wil, wie het vatten wil, wie het pogen wil om te vangen.
Het lukt niet, het lukt nooit, maar het blijft een voortdurende poging waard.
Want er zitten gaven, talenten, dromen verborgen, die willen vliegen, waaien, schitteren en glimmen, als een spiegel, als een vogel, als de adem van leven.
Hoe meer je opdelft, hoe meer je los kunt laten, over kan geven, des te meer weerklank zul je vinden.
Je hart zal overlopen en wat er uitgaat, zal landen, zal vrucht dragen, als met ferme hand gestrooid en geworpen zaad, meegenomen en verder gedragen door de wind, genesteld, geworsteld, gegloeid van verlangen, gegroeid tegen de verdrukking in, en eindelijk, uiteindelijk, zal het de kop opsteken, de lucht opsnuiven, het licht aanschouwen.

Liefde moet zich, kortom, hechten.
Met je hoofd in de wolken en tegelijk je voeten in de blubber.
Voor zolang wij de kans krijgen.
Voor zolang het behelpen blijft en eer alles ontvouwd zal worden en wij in alle glorie zullen aanschouwen.
Voor wij oog in oog zullen staan met de Bron, met de Oorsprong, met de Hofleverancier van echte Liefde.
Tot zolang zullen wij idealistisch realist mogen zijn, nuchtere dromer, kostbaar en kwetsbaar in onze omgang met onszelf en met elkaar.
En mogen we zitten aan elkaars voeten en luisteren naar de echte verhalen van het leven, die er toe doen.
En elkaar trachten op te vrolijken met licht en muziek, laten genieten van en herkauwen op brokjes kunst en inspiratie, woorden van waarde, inkijkjes in deelwaarheden en momenten van intense stilte.
En mogen we ons koesteren aan het vuur van de acceptatie en onszelf vrijwillig onderwerpen aan een hoger, maar nu nog onzichtbaar doel.

Af en toe mogen we, in de stormen van het leven, schuilen bij elkaar, gloeien in geborgenheid, uithuilen en opnieuw beginnen, telkens weer.

Dat.
Dat is genade.
De genade van liefde.
Het geschenk.
De kern.
Het leven.
Sterker dan de dood.

Dat mogen wij elkaar toewensen.
Meedragen.
Overdragen.
Aanwijzen.

Het wonder van geborgenheid.

'Love is not blind; that is the last thing that it is. Love is bound; and the more it is bound, the less it is blind.' (G.K. Chesterton)

'Love means loving the unlovable – or it is no virtue at all.' (G.K. Chesterton)