Gisterenmiddag in het Alblasserbos gelopen.
Met prachtig weer erbij.
En heel veel oranjetipjes.
Maar hoe ik ook wachtte.
Hoe ik er ook achteraan ging.
Ze bleven maar vliegen.
Onrustig.
In kringetjes draaiend.
Van hot naar her.
Ik kreeg de kans niet om ze goed vast te leggen.
Helaas.
Ze zijn zo mooi.
Zo teer.
Zo kleurrijk.
Zo apart.
Zo doorschijnend, transparant.
Zo opvallend.
Zo klein.
Eén keer lukte het om een serie te maken.
Van een afstandje.
Helaas bewogen.
Omdat ze zo dartelen.
Zo razendsnel en schokkerig.
Een mannetje op het koolzaad.
Aan het drinken.
Een vrouwtje doet toenaderingspogingen.
Even flierefluiteren.
Even hupsakee.
Maar het mannetje toont geen interesse.
Dan wisselen ze stuivertje.
Of toch niet helemaal ...
Ze dartelen nog even door.
In de lucht, tussen de bomen.
Steeeds verder weg.
Maar dat was niet meer vast te leggen.
Een spelletje in het middaglicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten