Al een week was ik op zoek naar libellen.
De grotere versie.
Paardenbijter, glazenmaker, viervlek of platbuik bijvoorbeeld.
Omdat ik ze zo mooi vind.
Prachtig van kleur, onrustig van natuur, veelvormig in verschijning.
Breedvleugelig, transparant, mysterieus.
Op een wonderlijke manier 'geboren' uit de larve.
Uitkruipen heet dat, waarin ze zich langzaam ontdoen van hun eerste 'huid'.
Er zijn mooie fotoseries of filmpjes van te zien op internet.
Zelf heb ik het nog nooit in werkelijkheid kunnen zien.
Maar gisteren was ik er dichtbij.
Van de week had ik er al één zien vliegen, maar die wilde niet stil gaan zitten.
Gisteren had ik meer geluk, al was het er maar één.
Waarschijnlijk een paardenbijter.
Maar ik ben geen kenner, dus het zou net zo goed ook een blauwe glazenmaker kunnen zijn.
Toen ik hem zag, zat hij op een grashalm, heel stil.
Stevig vastgeklemd, dat wel, want het waaide behoorlijk.
Zo maar, vlakbij mijn voeten.
Ik had er zo op kunnen stappen.
In het prachtige veenweidegebied bij de Donkse Laagten.
Waar ik vaker kom.
Ik kon foto's van hem maken, hij bleef gewoon zitten.
Sterker nog, hij bleef roerloos, hoe dichtbij ik ook kwam.
Het leek erop op hij zojuist was uitgekropen.
Maar ik kon geen restanten van de larvehuid ontdekken.
Van nog dichterbij heb ik foto's kunnen maken.
Van met name de kop en de poten.
Bijna er tegenaan zelfs.
Supermacro.
Ik bleef daar, gehurkt, kijken.
Gebiologeerd.
Gefascineerd.
Maar daarna begonnen zijn vleugels zacht te trillen.
Een continue vibratie.
Was het de opstartmodus?
Het leek er op.
Ik heb er twee filmpjes van kunnen maken.
Toen vloog hij weg.
Een paar meter maar.
Ik zag hem landen en heb hem weer opgezocht.
Een, twee foto's.
Toen ging hij weer.
De vrijheid in.
Het leven tegemoet.
Mooi om mee te maken.
De eerste grote libel van het seizoen.
Maar wel van heel nabij.
Nooit kwam ik zo close.
Zo dichtbij zo'n wonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten