Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

zondag 20 september 2015

Waar ben je?

dagen
vervliegen
de tijd kruipt
altijd weer
voort
en het duister
druipt
over het licht
van het leven

maar
waar
ben jij
toch gebleven
en waar zie
ik ooit mezelf
terug in jou

waarom
dring ik niet
langer
tot je door

hou ik
niet vast
laat ik
niet los

kijk ik
te nors
dans ik
niet meer
losjes
op golven
van tijd

vergeet ik
verzonken in
het zwijgen
altijd op zoek
naar een zuivere
vorm van woorden
voor diepe ideeën
tot je te spreken
bij je te zijn in
de lichte stilte
van het moment

negeer ik
altijd op jacht
naar beelden
van voortgaan
de levende
woorden
van te dichtbij

of ben jij
te ver
te anders
wellicht
te dichtbij
of lijk je
teveel
op mij

ben ik
misschien
te gesloten
te in mezelf
gekeerd
te ver heen
niet zonder meer
benaderbaar

het is
toch niet
dat er geen
teerheid meer is
geen herkenning
geen verlangen
naar meer

het smeult
wellicht 
zacht maar
spettert niet
knettert
niet meer
zoals in dagen
van weleer

zijn wij
bedekt door
duistere wolken
boven het ravijn
van ons
anders
zijn

of worden
wij verzwolgen
door de golven
van ieder onze
eigen druk
doenerij

maar
ik luister
je hardnekkig
uit
want
jij bent toch
het gapende
gat in mijn hart
de donkere
spiegel
van mijn ziel

waar
ben je
waar ben ik

toch altijd
maar weer
op zoek
naar wij

het gist
in de stilte
er is onrust
in ons
en het kiert
door de gaten
van net niet
voorbij

o
kom

kom dan
en woon
weer
in mij

4 opmerkingen:

  1. Is het misschien de verlangen naar de liefde?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is de liefde niet. Niet echt, niet alleen. Waar nu 'teerheid' staat, stond eerst 'liefde', maar ik heb het weer weggehaald. Liefde is een Godsgeschenk, maar we ontvangen het in de gebrokenheid van ons bestaan. Daar gaat het te vaak, soms abrupt, soms sluipend, mis ... We communiceren niet meer met elkaar op de zelfde golflengte, we zwijgen, we leven langs elkaar heen. We groeien uit elkaar. Spreken elkaar, maar raken elkaar niet meer, niet echt. We zijn onmachtig. En toch ... we lijken op elkaar, we zien herkenning, we kijken in elkaars spiegel, we zijn op elkaar betrokken. We hunkeren ... en tegelijk ervaren we afstand. Het dilemma van het leven.

    BeantwoordenVerwijderen