Tja, de natuur is mooi.
Maar ook wreed.
Gebrokenheid, ook in de dierenwereld.
Gisterenmiddag was ik er weer getuige van.
Kon het zelfs stap voor stap vastleggen.
Normaal deel ik hier alleen de schoonheid.
De weelde, de rijkdom, de diversiteit, de kleuren.
Maar je kunt er niet omheen.
Je kunt er wel even bij stilstaan.
Naar kijken.
Ik zag een libelle vliegen.
Maar met iets wits.
Hij zette zich vlak voor me in een tak.
Het wit bleek een vlinder te zijn.
Een koolwitje.
Zojuist gevangen.
Het peuzelen ving aan.
Te beginnen bij de kop.
Minutenlang ging dit door.
Van verschillende kanten kon ik foto's maken.
Zelfs filmpjes van smakelijk smikkelen.
Die zal ik hier niet delen.
Toen dwarrelden de losse vleugels naar beneden.
Symboliek van een voorbij leven.
En de libelle, die bleef nog even stil zitten.
Nagenietend ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten