het lied
van de maan
in het zwartst
van de nacht
lijkt een klaagpsalm
van verdriet
een melodie
van zwijgen
in mineur
kleine terts
verscholen
achter donkere
wolken van zorgen
om het onbekende
van de toekomst
maar
flarden mist
zijn ook van
voorbijgaande aard
onverwachts
trekken sluiers
soms weer
weg
en breekt
een glimlach-
licht tevoorschijn
als knipoog
van hoop
het is
de weerschijn
van de bron
van het licht
verborgen achter
de horizon
van zichtbaarheid
waak dan
nachtwacht
en sluimerslaper
grijp moed
en hou vast
aan de liefde
die ons vasthoudt
die ons heeft
gewild
het fundament
onder ons bestaan
de eeuwige bron
van leven
merk op dan
het lied
van de maan
want
er gloort
altijd weer licht
ook als
je het niet ziet
voelt of ervaart
onze hulp
in bange dagen
mag zich dan
meestentijds
verschuilen
nochtans
is zij
betrouwbaar
als een rots
Geen opmerkingen:
Een reactie posten