de hemel
kan
van koper
lijken
zo
ver weg
zo
stil
zo zwijgzaam
voor alle
diepe vragen
maar
soms
vangt onze blik
terneer gebogen
zo maar
het licht
van boven
als
tranen
uit de wolken
zijn gevallen
en zich
een stukje
hemel
op de aarde
heeft
genesteld
een open plek
een vergezicht
een doorkijkje
naar boven
tussen
de laatste
bladeren
van de herfst
een zuchtje
kleur
een belofte
van een antwoord
een sprankje
hoop
op later
Geen opmerkingen:
Een reactie posten