Sow for yourself righteousness, reap the fruit of steadfast love; break up your fallow ground, for it is the time to seek the Lord, that He may come and rain salvation upon you (Hosea 10:12).

donderdag 12 februari 2015

Een liefdesliedje

De liefde.
Ja, de liefde.
De liefde is niet zomaar iets.
Niet vanzelfsprekend.
Niet logisch.
En niet maakbaar.

Het is wel breekbaar.
En kwetsbaar.
Fragiel.
En teer.
Het is zo maar voorbij.

Je kunt het niet verstoppen.
Als het je heeft aangeraakt.
Je kunt het niet verklaren.
Het is geen wetenschap.

Het is geen spiegel van jezelf.
Je leert er van kijken met andere ogen.
Het trekt je aandacht.
Het wekt een verlangen op.
Het is een mysterie.
Het is een wonder.
En het heet liefde.
Maar dan weet je eigenlijk nog niets

De liefde is soms maar een enkele druppel, in een grote, dorre woestijn.
Het lijkt niets en nietig.
Maar voor je het weet begint er iets te bloeien.
Uit het niets.
Voor het oog.
Onverwacht.
In je hart.
Ongedacht.

De liefde begint altijd als een ongezien zaadje.
Een naam.
Een blik.
Een glimlach.
Een pril begin.
En het is geboren ...
Voor je het weet, houdt het je vast.
Niet twee gelijkgestemden die een spiegel zijn van zichzelf.
Maar twee tegenpolen, die elkaar op allerlei vlak aan kunnen vullen.
Vormen.
Hervormen.
Compenseren.
Opvoeden.
Leren.
De wereld op zijn kop.

De liefde is een lichte fluistermuziek.
Het flaneert door de straten.
Het huppelt in huis.
Het danst zonder woorden.
Het ruist als de wind haar eigen echo achterna.

De liefde is als een dartelende vlinder.
Een kleurig schilderij, dat schokt en dat hupt.
Maar los van de aarde.
Niet in woorden te vangen.
Want al wat je vastleggen wil, schiet altijd te kort.
Voor je het weet, is hij verder gevlogen.

De liefde is een huppelhert, een vlekje licht in het donkere bos.
Als je er iets van merkt, is het al weer gevlogen.
En je vraagt het je hardop af, zag ik daar nou iets gaan?
Zo tussen neus en lippen?
Zo tussen zon en maan?
Een zucht van de wind, een trage golf op de grote oceaan?

De liefde is het licht van het leven.
O zo kostbaar.
Een roos die wil bloeien.
En eenmaal ontloken, lijkt er geen eind aan te komen.
De dagen gaan er van lengen.
Een dorst wordt gestild.

De liefde is een broedgebied.
Een stilte die geen woorden zoekt.
Een lied zonder weerga.
Een gerecht dat altijd weer smaakt naar meer.

De liefde is een smeulend vuurtje.
Een vederlicht brokje materie met een diepe, onpeilbare ziel.
Een lichaam, een gebaar, een blik naar binnen.
Een gerucht, een gedicht, een blik naar buiten.
Een droom die niet wil ontwaken.
Een reis die niet ophoudt.

De liefde is een verstilde oase.
In de gebrokenheid van het leven.
Een restje hemel uit een vervlogen paradijs.
Een wonder van boven.

Een spiegel van de ziel.
Je kijkt met verbazing naar jezelf.
Naar het beeld van de ander, zo teer en dichtbij.
Maar telkens weer zie je voorzichtig iets glimmen.
Iets schemeren op de vage achtergrond.
Het lijkt of er een andere horizon ligt verborgen.
Een onzichtbare poort naar een ander leven.
Iets van heel oud, iets van heel ver, iets van een beter land.

O, laten we vluchten.
Laten we zuchten.
Laten we bidden.
Laten we liefde putten bij de altijd open bron.

Zonder dralen.
Zonder vragen.
Laten we sjouwen.
Laten we beulen.
Laten we koesteren.
Laten we uiterst voorzichtig manoeuvreren.

Laten we delen.
Laten we plengen.
Laten we dansen in de regen.
Laten we zingen in het duister.
Laten we offeren wat we hebben ontvangen.
Uitdelen en vermenigvuldigen.
Op de schaal van de tijd.
Op het kleed van de ruimte.

Zonder maren.
Zonder grenzen.
Zonder voorbehoud.
Zonder terughoudendheid.

Als er een wonder wordt geboren.
Als er een idee wordt gevormd.
Als er een licht wordt ontstoken.
Dan is de wereld altijd te klein.
Dan is het leven waar het moet zijn.
Op reis naar steeds meer, steeds verder, steeds dieper, steeds hoger ...

Kom, zeg het voort.
Vertel het verder.
Blaas maar aan.
Laat het gaan.
Leef het uit.

Want liefde.
Weet je ...
Ja, de liefde.
Dat is een lied uit de toekomst.
Een stille, maar dragende kracht.
Een verhulde, maar eeuwige belofte.
De liefde is klatergoud.

Ja, de liefde is een zachte glimlach.
Het hart van het leven.
Voor altijd.


*** dit blogbericht is geschreven als bijdrage aan de #BlogHop van Christelijke Webloggers ***
*** klik hier voor een overzicht van meer bijdragen ***

Geen opmerkingen:

Een reactie posten