Soms is het er.
Zo maar, onverwacht.
Een gat in de lucht.
Een plekje van licht in een egaal decor van grijs.
Een tintje hemels blauw in een witte wollen deken.
Een zomerse glimlach.
Het opent vergezichten.
Het roept verlangen op.
Het haalt herinneringen boven.
Er fluistert zacht een tintelend gedicht.
Het smaakt naar meer.
Het doet iets.
Even.
Het tilt je voeten uit de modder.
Je slaat de vleugels van vrijheid, nat van zorgen, uit.
Te vliegen in het ruime luchtruim.
Heel even op adem te komen.
In vogelperspectief kunnen kijken.
Een lied kwinkeleren.
Een luchtdans in de lichtglans.
Ik geloof in de poort.
In de open deur.
In doorkijkjes.
In profetie.
In hemelse vergezichten.
In het aansprekende woord.
In het beeld dat iets wil zeggen.
In het hart dat luisteren wil.
In dromen die uit zullen komen.
Er sijpelt iets door vanachter de horizon.
Er roept iets om aandacht zonder geluid.
Er wacht iets op later.
Het zoemt in de nacht.
Maar.
Zeldzamer nog.
En mooier.
Dan van beneden naar boven.
Van binnen naar buiten.
De oogopslag.
Van de aandacht getrokken.
Als er een glimp van boven komt.
Gekropen.
Gedaald.
Gevleid.
Geschonken.
Verdwaald.
Of bedoeld.
Een doorbrekend, wonderlijk licht.
Die een ingetogen glans vleit.
Een akker vol gezaaide beloften.
Een sneeuwwitte deken.
Een offer van troost.
Een kwistig regenbuitje liefde.
Een belofte van nieuw leven.
Een zonnig lenteliedje.
Een koor van genade.
Een scheutje polderdans.
Een zinnelijke stilte.
Een kleurenkathedraal.
Een vers gemaaide weide.
Een ontmoeting.
Een gesprek.
Het landt uit de hemel.
Het nestelt zich op braakliggende grond.
Het haakt zich vast, voor even.
Het resoneert in je hart.
Het valt op.
Het daalt af.
Het spreidt zich uit.
Soms.
Vullen zich je ogen.
Met het gat.
In de lucht.
En ben je even.
Sprakeloos.
Verward.
Maar dankbaar.
Voor het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten