Reigers zijn over het algemeen schuwe dieren. Zodra je je in hun richting beweegt, dan ben je al opgemerkt. Nog dichterbij en ze vliegen eerst op en slaken dan na tien meter vliegen een schrille schreeuw. Van dat opvliegen heb ik, al fietsend, al best vaak geprobeerd een foto te maken, want het is best een imposant gezicht, zo'n startende vlieger ... Helaas, ze zijn te snel, ik richt niet goed of de foto's zijn uiteindelijk niet scherp genoeg.
Maar er zijn uitzonderingen. De 'frontale reiger' van enkele dagen geleden zit best vaak op hetzelfde plekje, vlak bij een bruggetje, langs het fietspad, te loeren naar een overstekend visje. En ook al stop je, hij kijkt even op, maar blijft meestal wel gewoon zitten. Zijn eten is even belangrijker dan overbodige toeschouwers.
Gisteren, in het late zonlicht, was hij uitgebreid en fanatiek bezig iets onbestemds te versnaperen (zeker geen vis) en maakte daar de nodige capriolen bij. Ik heb een paar series kunnen schieten. Eerst van zijn zachte hapjes, zo snel genuttigd dat de bewegingen van zijn kop en nek niet scherp waren te krijgen, toen nog één van het schoonmaken van zijn dunne, scherpe snavel aan de houten vlonder en als laatste nog een enkele van zijn 'nozem'-houding van wie-doet-me-wat ...?
Altijd weer fascinerende beesten, die blauw-grijze reigers, met hun opvallende oranje poten en snavel. Overal zijn ze te zien in de polders. Of heel stil en haast luisterend, loerend naar een bewegend hapje aan zijn poten. Of hyper-actief en razendsnel tijdens het plotseling toeslaan, kopje onder met hun vissen-ogen. Of juist weer traag-basaal vliegend door het weidse luchtruim.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten