Een nieuw lied

Kom.

Zing.

Zing met mij.

En dans.

De lentedans.

Van licht en luister.

Van leven en van openbaring.

Van knoppen en van bloesem.

Van het licht van de zon.

Zing met woorden.

Dank met beelden.

Strooi met lof.

Schreeuw je hart uit.

Schudt het stof af.

Strek je armen omhoog.

Prevel met je lippen.

Open je hart.

Offer je leven.

Een lied.

Een loflied.

Een lied van leven voor de Heer.

Zing.

Zing met alle kracht.

En laat je gaan.

In overgave.

Vol van glorie is Zijn naam.

Vol van genade is Zijn liefde.

Ik wil.

Ik wil zingen.

Een nieuw lied.

Een vergezicht.

Een spoor van hoop.

Een psalm van licht.

Een schilderij van woorden.

Een harmonie.

Een a capella in dulce jubilo.

Een strijdlied over bergen.

Bedwongen bergen.

Gekooide angst.

Een loftrompet.

Een tokkelend akkoord.

Een liefdesgedicht.

Maar.

Ik kan niet zingen.

Ik heb geen woorden.

Niet meer.

Zoals eens.

Zoals ooit.

De woorden uit de rivier van gedachten.

Gestolde woorden, geboren uit een los idee.

Geïnspireerd.

Ze zijn gevlogen.

Vervluchtigd in hectiek.

Ik ben gehuld in stilte.

Taal schiet tekort.

Alle beelden zijn al gebruikt.

Ik zit hier stil.

Vertwijfeld.

Alleen.

Ik ben zo leeg.

Zo machteloos.

Zo zonder adem.

Het bruisend verlangen is uitgedoofd.

Ondergesneeuwd.

Toegedekt.

En toch.

In al die leegheid.

Blijft er iets knagen.

Wil er iets uit.

Roept er iets anders.

In de hof van heden.

In het diepe duister.

Van woordeloosheid.

Vormvervaging.

In de stilte.

In de leegheid.

In de ruimte.

In de wachtkamer.

In het dorre dal.

Ik weet.

Elk beeld is U al lang bekend.

Afbeelding van Uw werkelijkheid.

Woorden schieten altijd tekort.

Alles wat we geven.

Heeft U ooit geschonken.

Gedeeld.

Gegeven.

Ontplooid.

Bewaard.

Bedacht.

Het wacht.

Wat wij U geven.

Zingen.

Leven.

Doen.

Is bedoeld.

Wat wij willen zingen.

Is een spiegel.

Van wat U gaf.

Wij.

Wij kunnen niet klimmen.

Niet voldoen.

Niet voldoende.

Nooit genoeg.

Maar wat U gaf.

Is waar U op wacht.

Alle inspiratie.

Komt van boven.

Telkens weer.

Al onze woorden.

Zijn slechts verbeelding.

Al onze beelden.

Komen woorden tekort.

Het zijn Uw gaven.

Van genade.

Die wij mogen geven.

In een leven.

Gebruiken.

Om te delen.

Om te offeren.

Om te brengen.

Aan Uw voeten.

Het is onze leegheid.

Die U wilt vullen.

Het is onze stilte.

Die U kunt verwoorden.

Het is de schoonheid.

Die U verbeelden wil.

Het is de gebrokenheid.

Die ons wil leren.

Om te wachten.

Op U.

Om te zingen.

Van U.

Uit Uw hoogheid.

Ziet U onze diepte.

Uit onze zwakheid.

Blijkt Uw macht.

Wij zijn schor.

Wij zijn schraal.

Wij zijn armetierig.

En dat is pas.

Genoeg.

Voor U.

Want U bent het Woord.

Dat open bloeit.

U bent de lente.

In ons hart.

U bent het Lied.

Dat wij mogen zingen.

U bent de Weg.

Die wij mogen gaan.

U bent het Leven.

Van onze dood.

U bent het Mysterie.

Van de waarheid van morgen.

U bent het Licht.

In onze duisternis.

U bent de Psalm.

In onze nacht.

Kom.

Kom laten wij zwijgen.

Kom.
Laten wij zingen.

We kunnen niet zingen.

Maar.

We kunnen ook niet zwijgen.

Want Wie is er.

Wie is er.

Wie is er anders dan U.

Tot Wie we.

Tot Wie we zouden kunnen.

Zingen.

Stamelend.

Met ons gebroken lied.

Met ons gebroken hart.

Zelfs.

Zonder woorden.

Tot U.

Tot U alleen.

Want U.

Bent zelfs dan nog.

Het Voorwerp.

Van ons zwijgen.

De Aandacht.

Van ons gebed.