Een dwars maantje

Ja.
Even dwars doen.
Denkt de maan.
Terwijl heel Nederland de zon aan het aanbidden is.
De komst van de zomer wordt aangekondigd met weer een nieuw record.
Zonder dat er een echte winter geweest is.
De warme winterjassen hebben plaatsgemaakt voor niets verhullend en al te overmoedig bloot.
Ligt hij hier dwars.
Eén schaduwkant op zwart.
De rest doet het wel met reflectie.
Afgeleid licht.
Ja.

Zodat zijn kraters zichtbaar zijn.
Randjes ronde schaduw.
Inslagen van geweld uit de ruimte.
Ooit.
Zijn droog gevallen poelen van verdriet.
Voor wie er tenminste oog voor heeft.
Voor wie er van weten wil.

Hij redt zich wel.
Draait hier zijn rondje.
Elke dag hetzelfde.
En toch een beetje anders.
Lekker eigenwijs.
Zijn eigen afwijking.
Lekker uniek.

Ja.
Vandaag.
Is hij een beetje dwars.
Hangt hier te huiveren.
In de ruimte.
In de kilte.
Eenzaam en alleen.
Met uitzicht op een blauwe bal.
Met veel nodeloos gewriemel.
In een verder zwart gat.

Hij heeft het wel even gehad.
Soms zou hij ook wel willen fladderen.
Flierefluiten.
Vliegen.
Bloeien.
Zingen.
Zitten.
Zonnen.

Hmm ...
Hij kruipt maar weer in zijn schulp.
Beter.
Voor jullie.
Denkt hij.
Voor hij echt gaat stuiteren.
Hmm ...