Vormgever van het verborgen verhaal

Wij mensen zijn drukke baasjes, altijd doende, rusteloos en bezig om te vergaderen en te verzamelen. We gebruiken alles wat we hebben om te zoeken wat we niet hebben. Gericht op zien en beethouden, ruiken en horen, we scannen de wereld af op houdbaarheid. We praten al luisterend langs elkaar heen.

Wij christenen zijn drukke baasjes, altijd doende, rusteloos en bezig om te vergaderen en te verzamelen. We gebruiken alles wat we hebben om te zoeken wat we niet hebben, of, afhankelijk van in welke kerk we zitten, proberen juist krampachtig vast te houden wat we hebben. Want ook wij zijn gericht op zien en beethouden, ruiken en horen, we scannen de wereld af op houdbaarheid. En ja, we praten maar al te vaak al luisterend langs elkaar heen.

Het is goed dat er soms een tegengeluid is, tegenwicht wordt geboden, tegen onze haren wordt ingestreken. Het is mooi dat we tegen grenzen aanlopen. Het is jammer dat er ook conflicten door ontstaan, ruzie wordt gezocht en verwijdering op kan treden.

Het is goed dat we af en toe met de neus op de feiten worden gedrukt. Dat we inkeren tot onszelf. Dat we de andere kant van de medaille leren beschouwen.

Het is goed om zelf tegendraads te zijn en niet met alle winden mee te waaien, zelf te leren nadenken en met een kritische blik naar de wereld om je heen te kijken, niet alles te geloven wat je wordt voorgeschoteld of wordt aangeboden als zijnde de waarheid.

Het is goed om te reflecteren op je daden en gedachten, de verbanden waar je deel van uitmaakt, de routine die je bedrijfsblind kan maken en zo met enige afstand te bezien of wat je doet goed en rechtvaardig is.

Het is goed om te leren luisteren naar woorden die niet worden uitgesproken, om te zoeken naar wat opbouwt en liefdevol is, om je niet mee te laten sleuren door de waan van de dag of opgelegde zwartgalligheid. Het is goed om de actualiteit te blijven volgen, maar wel enige distantie te blijven houden, want alles is niet van waarde en wat van waarde is haalt niet altijd het journaal.

Leren relativeren dus.
Het goede zoeken.
De waarheid najagen.

En zo is dit weblog ook bedoeld, als positieve poging om het goede uit het leven te laten zien, de schoonheid van de schepping in beelden, in woorden uit te drukken dat God goed is en ons zoekt, dat wij mensen een ingeschapen verlangen naar Hem hebben, wat ons rusteloos maakt en vervulling zoekt. Dat lukt niet altijd even goed, het blijft een poging, maar soms komt er iets moois uit, van waarde, ongedacht.

God is in de stilte. Het blijft een mooi gekozen naam, omdat het zoveel zegt. Over mij, ons mensen, maar ook over Hem. Soms inspireert Hij, rechtstreeks, met een woord, met een associatie van wat je ergens anders hoort of leest. Zo bouwen wij elkaar op. En toch blijft het ongrijpbaar en niet te annexeren voor ons, beperkte schepsels.

Maar soms ...

Dan valt er iets in je gedachten. Te mooi, te groots, te veelomvattend om klein te krijgen. Een idee dat de spuigaten uitloopt. Dan wordt het geen feest, maar een worsteling. Dan voel je je ontzettend klein en machteloos worden.

God, wat wilt U?
Wat moet ik hiermee?
Ik kan dit niet behappen.

Wat ik schrijf, wat wij schrijven, zeggen, doen, gaat uit van hoe wij denken of veronderstellen. Ons denkraam, ons referentiekader, onze menselijke maat van de dingen. Wij maken ons een beeld van God, hoe wij vermoeden dat Hij is, waarbij we altijd te kort zullen schieten in onze voorstellingen. Hij schiep ons wel naar ons beeld en onze gelijkenis, maar wij zijn te beperkt om van daaruit Hem te beschrijven of uit te beelden.

Van de week begon er iets te broeden. In mijn hoofd, mijn hart, mijn ziel. Er trilde iets, er resoneerde iets. Wat nu, als je vanuit de eeuwigheid zou proberen te beschrijven hoe God zoekt. De Geest, die vormen maakt, die een tegenover tracht te vinden, om zichzelf uit te drukken in liefde.

Een fantasieverhaal, maar wel met consequenties.
Een mysterie, wat ook niet te doorgronden is, want je kunt met je menselijke beperkingen niet in Zijn Wezen kruipen, toch?
Wat denk je wel?
Wie denk je wel, dat je bent?

Ergens hier ver vandaan, gezien vanuit onze interpretatie, maar zo ongelooflijk dichtbij in een ander opzicht, lang geleden, maar ook ver voorbij nu, aangezien tijd geen rol meer speelt, leeft een Levende Ziel, een wezenlijk Wezen, met een kleurrijke fantasie, die alle grenzen van ons voorstellingsvermogen ver te boven en te buiten gaat. 

Hij heeft geen oorsprong, maar houdt de toekomst in de hand. Hij ziet en overziet, weet en onderkent, voelt en bedoelt, begeestert en bezielt. Hij heeft geen vorm, maar bedenkt alles wat vorm heeft of wordt, zoekt te vinden, beeldt uit wat niet is vast te leggen, speelt met woorden om het grote verhaal van de geschiedenis ten uitvoer te brengen. Hij begenadigt en begiftigt, hij deelt en geeft, uitbundig en overvloedig. Hij inspireert dichters, schilders en musici, luistert en fluistert, waait met een onnavolgbare geest, doet het goede, ontwerpt het schone en mooie, boetseert wat van waarde is en ritselt met eeuwig genoegen zijn glorie in laagjes om de waarheid en de werkelijkheid, zoals wij die kennen.

Want Hij laat zich nooit vangen of annexeren.

Hij blijft verborgen, op de achtergrond, onttrekt zich aan waarnemingen, is niet na te rekenen of ter verantwoording te roepen. Hij woont in een land zonder grenzen, met onbeperkte mogelijkheden, delft uit zijn mysterieuze fantasie visioenen en waarheden, die niet zijn te stollen in regels en wetten, laat staan na te bootsen of te imiteren.

Hij is uniek en enig, eeuwig en ongeremd, nameloos oneindig en mateloos spontaan. Hij zoekt wat Hij bedacht, gemaakt en al gevonden heeft. Geen beeld kan Hem omvatten. Geen naam kan Hem vangen, geen eigenschap kan Hem omschrijven, geen letters kunnen zijn wezen omschrijven, want het zou Hem beperken en kleineren. Geen lied is mooi en diepzinnig genoeg om Zijn kristalzuivere volmaaktheid te bezingen en te duiden.

En toch zoekt Hij vorm, wil Hij duiding geven, kleur uitdrukken en variatie aanbrengen, in het Land van eigenheid kwamen engelen als dienaars, zij zingen Hem toe in eerbied en ontzag, omdat Hij het waard is.

Hij is het Licht dat het licht uitwaaiert over onze beperking van ruimte en tijd, een tastbaar, maar onomvattelijk universum, gevuld met ontelbare sterren en planeten.

Hij is het Water dat vorm aanneemt en leven geeft, altijd in beweging, vloeibaar en vluchtig en Hij is de Rots die standhoudt als een eeuwig Fundament van betrouwbaarheid.

Hij is de Wind van weleer, die ongrijpbaar en onnavolgbaar zijn wegen gaat, met lichte aandrang stuurt en lokt, onzichtbaar boetseert en leidt naar onverwachte wegen. Hij is de Adem, die het leven geeft.

Hij is de Liefde, die alle verstand te boven gaat, die alle gevoelens aanspreekt en het leven in een totaal ander licht zet, die een smeulend vuur ontbranden doet en op laat laaien tot een schijnsel wat al van grote afstand zichtbaar is, brandende, eeuwige liefde die alle grenzen overschrijden kan.

Hij is de ultieme Bedenker en grootste Fantast, met een voorstellingsvermogen zonder horizon, want wat Hij zich voorstelt is er al. En nooit in enkelvoud en eenmalig, maar in grote mate van variatie en diversiteit, veelzijdig als een diamant, ongekend in mogelijkheden, soorten, kleuren en hoedanigheden.

Dat is waarom Hij de mens bedacht, maakte, vulde met een ademtocht van Zijn eeuwige Geest, in een oogwenk, een ondeelbaar ogenblik, die eeuwigheid in de tijd bracht, licht in de duisternis van het grote niets. Maar wel, heel speciaal, heel apart, zeer bijzonder, in de beperking van ruimte, met het uiterlijk van materie, met de beweging van een lichaam op de weg van de tijd.

Hij zocht en vond een ongekende vorm, een lichaam, met ongelooflijke mogelijkheden, denkkracht, onderzoekscapaciteit, gevoel en creativiteit. Zijn schepsel, in intentie heel erg lijkend op Hemzelf. 

En hier is het waar je tegen grenzen aan zult lopen. Waardoor je dit fantasieverhaal nooit af kunt maken. Je krachten, je denkcapaciteit en voorstellingsvermogen schieten te kort, altijd. Het zijn heilige dingen en ongrijpbare zaken, die je niet kunt overzien of doordenken. Hij is altijd meer en groter dan Zijn schepselen.

Het gaat niet. Het is onhaalbaar. Onmogelijk. Want, hoe ga je verder, hoe kun je de menselijke geschiedenis omschrijven, duiden, omfloerst of min of meer rechtstreeks dramatiseren in een verhaal, beschrijven waar het fout ging? Wat zijn de grote lijnen? Kennen wij die wel? Het is te groot om te duiden, laat staan te beschrijven, te romantiseren of in verhaalvorm aannemelijk of overzichtelijk te maken. Ik moet me terugtrekken. Mijn grenzen in acht nemen. Beperkt ben ik en is mijn vermogen.

Ongekend en onkenbaar, want te groot, te afstandelijk, te eeuwig, te alomvattend. Wij eindige mensen zouden Zijn licht alleen al niet kunnen verdragen, laat staan Zijn aanwezigheid. De tijd is een filter tussen onze sterfelijkheid en Zijn eeuwigheid. Een gordijn voor onze schamelheid en betrekkelijkheid. Zo is het maar goed dat Hij verborgen is, zich op de achtergrond houdt, maar wel betrokken is op ons bestaan, via allerlei onzichtbare verbanden wezenlijk verbonden, middenin onze gebrokenheid opmerkzaam en in zekere zin ook aanwezig. Hij kent ons door en door, van haver tot gort, van kleine, ongevormde klomp af tot onze laatste ademtocht toe.

En, groter dan dat alles, Hij heeft ons desondanks lief, Hij koestert ons, draagt ons, trekt ons naar Hem toe, lokt ons, fluistert lieve dingen, brengt mensen op onze weg die het beste met ons voor hebben, stuurt wegwijzers, brengt boodschappen, zendt signalen uit, fluistert in ons binnenste. Als we het willen horen, in de stilte van de tijd, als we het willen zien, in de vormen om ons heen, als we er van willen weten, boven onze eigenwijsheid uit.

Als we buigen, als we bukken, als we klein genoeg willen zijn om te erkennen dat Hij de grootste is, ooit, altijd. Als we ons durven overgeven aan Zijn onuitsprekelijke genade, Zijn goedbedoelde liefde, Zijn eeuwige voornemen, Zijn grootste geschenk. Leven in overvoed. Leven in Zijn licht. Eeuwig. Volmaakt.

Hoe dat kan? Alleen omdat de Vormgever van het verborgen verhaal van dat leven, zelf de vorm aannam van ons mensen. Hoe dat mogelijk is? Niemand die het weet, het is een diep geheim. Een groot mysterie. Het leven dat de dood aantrok. De Geest die het lichaam eerst maakte en er toen Zelf in kroop, als een ultieme reddingspoging om een Brug te slaan, de kloof te overbruggen tussen leven en dood, tussen tijd en eeuwigheid, tussen God en mens. Hij ontledigde Zichzelf in Zijn schepping, Zijn vormenparadijs, Zijn atelier van scheppingsdrift en kunstenaarschap. De Bron verzwolg, met watervallen en opzwellende rivier en al, in de grote zee, de eindeloos lijkende oceaan.

Hij werd Zelf de Muziek van het Lied en de Verf van het Schilderij, de de Woorden om te kunnen stamelen. Omdat wij te kort schoten. Omdat het voor ons niet haalbaar is om zo groot te groeien, daalde Hij af in onze kleinheid en betrekkelijkheid, legde Zijn Sterkte af in uiterste zwakte, gaf de Geest, doofde Zijn eigen licht, kroop door de buitenste duisternis van de dood heen, hield drie dagen de Adem in. Tot het leek of God dood bleef, de strijd verloren was, toen brak er iets open, toen laaiden de vlammen van hoop weer op, brak de liefde open, bloeide het leven op in eindeloze eeuwigheid.

Voor ons, weet je. Voor mij. Voor ieder die het geloven wil, zonder het gezien te hebben. 

Onbegrijpelijk. Tegennatuurlijk. Onnavolgbaar.

Wat een verhaal. Wat een weg.

Wat een vorm. Wat een Vormgever. Wat een God.

Nee, hier zijn geen woorden voor.
Hier is geen verhaal over te bedenken.
Geen vorm van te maken.
Hier schiet mensenkracht en alle creativiteit en welke inspiratie ook te kort.
Dit verzin je niet.
Dit gelooft niemand.

Toch?