Ben je op jacht naar een zonsondergang.
Rij je zomaar tegen een valk aan.
Bij wijze van spreken.
Hoog in de boom.
Op de uitkijk.
Hij houdt je in het vizier.
Maar blijft rustig zitten.
Spiedend.
Tussen mogelijke prooi.
En wat jij doet.
Ik heb de tijd om rustig wat foto's te schieten.
Tot ik te dichtbij kom.
Dan vliegt hij toch weg.
Maar gaat weer in de volgende boom zitten, achter me.
Tegen het licht in.
Nu mag ik wel dichterbij komen.
Weer uitgebreid foto's gemaakt.
Toen vloog hij weer heen, naar het licht.
Uit het zicht.
Later, toen de zon nog verder was gezakt.
In de schemer.
Een kilometer verder.
Een half uur later.
Op weg naar huis.
Vloog er één voor me op.
Wellicht dezelfde.
Ging in een struik zitten.
Dichtbij.
Nog lastiger om te fotograferen.
Zo weinig licht.
Moeilijk om de camera stil te houden.
Vreemde, koele kleuren.
Thuis heb ik veel aan de foto's moeten sleutelen.
Ze waren te donker.
Ze blijven te flets.
Maar zo dichtbij.
Dat was toch een feestje.
En het blijft een prachtige roofvogel.
Met zijn spiedende ogen.
En zijn mooie, bonte verenpracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten