Grijs

Het was grijs.

Gisteren.

Mistig.

Somber.

Donker.

Kaal.

Bruin.

Vaal.

Echt herfst.

Niet de herfst van licht.

Van kleuren.

Van paddenstoelen.

Van zonnestralen.

Van storm en wolken.

Maar de herfst van mist.

Zwaarmoedige, zichtbeperkende, kleurloze mist.

Een treurmis in c-kleine terts.

In mineur.

En het miezerde.

Er vielen minuscuul kleine druppeltjes.

Luchtvochtigheid bijna 100%.

Kortom.

Het nodigde allemaal ongelooflijk uit tot thuisblijven.

Bij de kachel en de warmte.

Tussen vier veilige muren.

Maar nee.

Dat liet ik niet op me zitten.

Ook dit is het leven.

De gang van de seizoenen.

Het uitgebluste leven.

De naderende winter.

Van de dood.

En dat wilde ik ondergaan.

Mee beleven.

Vastleggen.

Want de dood hoort bij het leven.

Niet als verwantschap.

Deel van.

Maar als contrast.

Als uiteinde.

Als er geen hoop is.

Maar.

Ooit.

Is het zaad van de liefde gestrooid.

In de bodem van geloof.

En het wacht.

Nu.

Geduldig.

Vol vertrouwen.

Dag na dag.

Nacht na nacht.

Eindeloos.

Verlangend.

Wachtend.

Op de hoop.

Van de lente.

Op het ontspruiten van licht.

Van leven.

Op het openbaren van kleur.

Op de voltooiing van nieuw leven.

Op leven zonder dood.

Op de zomer van volkomen.

Daarom.

Sta ik op vaste grond.

Loop in de modder.

Van gebrokenheid.

Nu, nog steeds, al lang.

In de regen.

Trotseer de kou.

Het grijs.

Leg ik vast.

Hou ik voor.

Als spiegel.

Doorkijkspiegel.

Op later.

Op dan.

Kom.

Kijk.

Leef mee.

Doorleef.

Ervaar.

Omarm.

Het grijs, het bruin, het kleurloos.

Het gebrek aan licht.

En wacht.

Hoop.

Verlang.

Doorzie.

Kijk vooruit.

Reik.

Spring.

Dans.
Zing.

Bid.

Geloof.