Vanmiddag.
Op de terugweg.
Van een verregende boswandeling in het Alblasserbos,
Bijna thuis.
Ik reed onder een boom door.
En mijn aandacht werd getrokken.
Door opgewonden vogelgekwetter.
Onophoudelijk.
Onmiskenbaar het staccato stottergeluid van een specht.
Maar ik zag niets.
Ben afgestapt.
Fiets aan de kant.
Midden op het fietspad omhoog staan kijken
Een hele tijd gezocht.
Niets.
Maar het geluid ging maar door.
Van alle mogelijke kanten om de boom heen gelopen.
Ingezoomd met de telelens.
En bingo ...
Tussen de takken door.
Uit een gaatje onder een dode tak.
Zes meter hoog.
Het kopje van een jonge specht.
Een grote bonte specht.
In mini-uitvoering.
En weg-was-ie-weer.
Maar het geluid ging door.
En even later kwam mama langs met eten.
Het lukte om ook dat vast te leggen.
Een half uur ben ik blijven staan.
Daar midden op het fietspad.
Alleen onderbroken door wat hijgende hardlopers.
Met hun vragende blik van wat-doet-ie-daar ...
Maar 't was weer mooi.
Veel foto's kunnen maken.
Helaas weinig gelukt.
Het was te donker tussen de takken en bladeren.
Maar er zitten een aantal fraaie tussen.
Vind ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten