Sta even stil

Kom.
Sta even stil.
Laten we zwijgen.
Heel even.
De bezigheden stop.
De woorden op.
De oneindige vragen laten staan.
Antwoorden wachten wel, als ze al komen.
Hou de tijd in.
Haal adem.
En kijk.
Kniel.
Buig.

Er gebeurt hier iets.
Te groot, te veelomvattend.
Te onbegrijpelijk.
Te onbegrepen.
Te hoog, te ver, te diep.
Te bovenmenselijk.
Te gek voor woorden.

De worsteling in mij.

De strijd van wat ik denk te willen.
Van wat ik voel te doen.
De liefde die er brandt.
Het wonder dat er broedt.
Het leven dat er bruist.
Het vat vol energie.
De boom van gaven en talenten.


En de grenzen waar ik tegen aan loop.
De muren die ik ervaar.
Het borrelen van onweer.
De flinterdunne lijn van boosheid.
De zucht naar macht, erkenning, roem.
De smaak naar altijd meer.
Het kruitvat.
De angst en huiver.
De betrekkelijkheid.
De dood.
De erfenis van gebrokenheid.

Die worsteling in mij.
En dat maal duizend, miljoen, triljard.
Van alle mensen ooit, altijd, overal.
Dat nooit op te lossen conflict.
Die innerlijke strijd.

Daar gaat het.
Voorbij.
Al struikelend.
Samengebald in één persoon.
Onbegrepen.
Ongrijpbaar.
Ongekend.

Gevallen.
Gevangen.
Geknecht.
Van macht ontdaan.
Door al het kwaad, onzichtbaar, ooit, overwonnen.
Uitgeteld.
Afgedaan.
Uitgekotst.

Ho.
Stop.
Even stil.
Kijk gaan.
Zie het aan.
Ontdaan.
Verward.
Vol vragen.
Kijk, zijn ogen.
Zie zijn tranen.
Merk op zijn gang.
Zwijg de stilte naar binnen.
Huiver.
Luister.
Volg, op afstand.
Proef het duister.
Het lijkt of het licht dooft.
De wereld staat stil.
Zelfs de hemel zwijgt.
Ademloos.

Mijn strijd.
Zijn pijn.
Zijn komst.
Mijn doel.
Zijn liefde.
De dood.
Zijn gang.
Naar geveld hout.
In het kwaad dat het leven velt, buigt de hemel ter aarde.
Raakt de eeuwigheid heel even de tijd.
Staat de wereld stil.
Opent zich het graf.
Zwelgt de vragen op.
Maar houdt ook nog, nog steeds, de antwoorden vast.

Ik wil weten.
Maar moet geloven.
Ik wil helpen, ik wil dragen, ik wil mee.
Maar ik moet mij overgeven.
Het is te groot.
Ik kan er niet bij.
Kan het niet volgen.
Kan hem niet volgen.
Het is te groots, te wonderlijk, te paradoxaal.
Het is anti-theater.
In een uithoek.
Achteraf.
Een allereenzaamste worsteling.

Kil en bedaard wordt het recht verkracht.
Wordt een wet overtreden.
Onthult een religie haar ware gedaante.
Doodt het ware leven.

En dient tegelijk een hoger doel.
Gaat een doodlopende weg.
Door een nieuw geopende poort.
Er wordt iets in gang gezet.
Er wordt recht gedaan, hoe dan ook.
Dwars door het onrecht heen.

Er gebeurt iets.
Ik sta er bij.
Heel even.
Stil en ontworteld.
Vol huiver.
Verward.
Zwijgend.
Alleen.

Maar ook met velen.
Samen op een zwijgende tribune.
Met ingehouden adem.
Gaat het voorbij.
Een gordijn onthult een mysterie.
Het duister is vol van luister.
De dood heeft hoop gezaaid.
De wind fluistert nieuwe vragen.
Een implosie.
De kern.

Ho.
Stop.
Sta even stil.
Laten we zwijgen.
Bedrukt.
Verweesd.
Verworden.
Ontdaan.
Verward.
Het is te groot.
Te onbevattelijk.
Te ver van ons bed.
Te wonderlijk zwart als de nacht.

Maar.
Het zwijgen.
Zet zich voort.
Het weerlicht.
Het reinigt.
Het heiligt.
Het zuivert.
Het doordesemt.
Het bruist zich voort in de tijd.
Het groeit zich een weg.
Het roept zonder woorden.
Van leven.
Van liefde.
Van samen.
Van zijn.

Er gebeurt iets.
In mij.
In ons.
Samen.
Het bindt.
Het woekert.
Het verzandt.
Het verstilt.
Het opent.
Het ontsluit.
Het bevrucht.

Ssssttt ....
Hoor je het niet?
Zie je het gaan?
Dicht van binnen?
Overal vandaan?

Het schemert ...
Het gloort ...
Het krioelt ...

Sta even stil.
Laat het gaan.
Trek het aan.
Doe maar open.
Wees maar een kind.
Verwonderd.
En blij.
Huiver.
En huil.
Er tintelt een lied, diep van binnen.
Overstelpende liefde.
Geworteld ontzag.
Een wonder geboren.
Het wil er uit.
Nog even, heel even.
Het wacht.
Broedgebied.

Hou vol.
Geef de zorgen maar over.
De pijn.
De vragen.
De dood die zal komen.
Wees maar oprecht.
Transparant.
Het bruist, ja, het borrelt.
Nog steeds.

Maar het is niet alles.
Er is een kiem gelegd.
Er is een vuur ontstoken.
Er is een opening gekomen.
Er is een bron aangeboord.
Een wolkbreuk van liefde.
Een kleurenfontein.
Er is een rijke oogst gezaaid in de wachtende kraamkamer aarde.
De lente is geboren.
Zonder een kik.
Geladen stilte zonder weerga.