in de kille ruimte
heerst een intense stilte
de stilte van de eerbied
en ontzag voor de dood
een zachte groet
voorzichtig gefluister
een warme hand
ogen vol tranen
in de aula vol bekenden
wordt haar lichaam
plechtig binnen gedragen
terwijl wij zwijgend staan
er klinken woorden
die in eenvoudige trekken
iets willen schetsen
van een leven voorbij
een leven vol zorgen en moeite
een leven van pijn en verdriet
maar ook een glimp van de hoop die doorbrak
in het lied dat zij toch durfde zingen
hoe een arme van geest
als geestelijk bedelaar om genade
iets van het licht uit mocht stralen
dat haar in dit broze leven had aangeraakt
terwijl woorden van oude tijden
worden uitgesproken en raken
aan onze tijd maar ook heen
mogen wijzen naar wat er nog komt
staren wij naar buiten door de brede ramen
van uitzicht naar de blinde muur van het leven
en volgen met onze ogen de hippende vogels
die van de dood geen weet lijken te hebben
later in de ijzige kou bij het open graf
luisteren wij naar hun uitbundig lied in de stilte
als decor bij de gloedvolle woorden vol geloof die mogen klinken
en wij zaaien eerbiedig en ontroerd haar lichaam voor later
dan is alles al weer voorbij en durft iedereen
weer zachtjes te praten maar beseft onuitgesproken
eens te meer de waarde van hechte familiebanden
en de ongelooflijke kracht van het lied van de liefde
Dank je wel voor het delen, Anton.
BeantwoordenVerwijderen