ik zucht
vandaag
met tegen
zin
de zomer
weg
en zwaai
haar uit
heel stil
en aangedaan
het is me
het weertje
wel weer
geweest
zo licht
zo teer
zo vol
gevoel
zo blauw
vol wolken
wind
gedreven
vrij
de weiden
zijn weer
leeg
gehaald
de kanten
langs de sloten
glad en kaal
de doorgang
is weer
vrij
voor
als het eens
echt nodig
is
de bloemen
in de bermen
zijn eerstdaags
uitgebloeid
of al doelloos
en met grof
geweld
gemaaid
er komen
spoortjes
in het groen
een waas
van late
kleuren
broedt stil
mijmerend
op een wel
luidend
staccato rijm
los afgehecht
in een gedicht
van warme
kleuren
pracht
de morgen
kilte vecht
zich een weg
in een verdwaald
gebed een
klaagpsalm
die de nacht
heeft over
leefd
ik ruik
de tranen
van de regen al
en tussen
de struiken
suddert
het vermoeden
van een naderende
storm
ik zucht
en wacht
op de ontplooiing
van een nieuw
getij dat weer
waardering
wekt voor
warmte van
verdwaalde
woorden
in een vreemd
verhaal
ik luister
stil tot alles
zich weer
los en vrij
zal laten
gaan
gedaan
geweven
en gewogen
maar nu te
licht bevonden
voor gedogen
het sneeuwt
het fluistert
en het dwarrelt
wonderen op
vele wegen
langs de
horizon
van goud
het herfst
in de pijn
en het rood
van mijn
hart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten