De nacht naakt

De nacht naakt.
De avond is gevallen.
De zomer is geweest, het feest van kleur, de geur van nieuw en fris.
Het licht wordt gefilterd in de woekerende schemer.
Het licht, het licht van leven, het huivert.
Tergend langzaam terug gedrongen in de tijd.

Het weten woekert.
Het bruist en borrelt.
En het echot in miljoenenvoud.
Tegen de denkbeeldige muren op.
Van alle zijden wordt om aandacht gevraagd en geroepen.
Kakofonie van geluiden en opinies.
Nieuwsopeenhoping.
Een diarree van meningen.
Van alles wat en altijd tegenstrijdig.

De wereld een schouwtoneel.
Ellende om elke hoek.
Te zichtbaar voor vergeten.
Te dichtbij gebracht voor wegkijken, dan alleen moedwillig.
Dus mede schuldig.
Elke dag weer.


Mensen op de vlucht.
Van huis en haard verdreven.
Alles los gelaten.
Hulpeloos en radeloos.
Hectiek.
Paniek.

Het huilt en het roept.
Het schreeuwt en het bidt.
Ten hemel schreiend.
Hartverscheurend.
Adembenemend.

En in kathedralen egoïsme juicht het.
Zelfvoldaan.
En laconiek.
Het vloekt als schril contrast.

Geld is de god van deze eeuw.
En iedereen wil meer.
En alles moet beter.
Namaakparadijzen en praalpaleizen.
Brood en spelen.
Wijn en gezang.
Sterren aanbeden, hoe vaak ze ook vallen.

Respect is gedaald.
Fatsoen beneveld.
Oorlog met lachende ogen.
Korte lontjes.
Koude harten.
Strijdbaarheid.

De waarheid is gesneuveld in de straten van vrijheid en ongebondenheid.
Gevoeld gelijk.
Fragmentatie.
Polarisatie.
Desinteresse.
Luchtigheid.
Ledigheid.

Alles is jachtig.
En vluchtig.

Het escaleert.
De tijd houdt de adem in.
De nacht naakt.
Ja, de nacht nadert, ras en onverschrokken.
Het einde lijkt te komen.
Onderweg.
Dichtbij.

***

Maar.
Luister.
Er ruisen ook witte wolken.
Er fluisteren ook stille winden.
Summier, schijnbaar verdwaald, sporadisch.
Oasefasen van lafenissen.
Sterrenbeloften ontwaken flonkerend aan het verre firmament.
Maanlicht weerkaatst nog steeds het indirecte licht van de achter de horizon verdwenen zon.
Er wordt warmte gesignaleerd.
Er is een vuur ontstoken.
Er wordt een nieuw lied gezongen.
En druppels lessen de dorst.
Al is het maar een beetje.

Engelen duiken overal op, onzichtbaar, maar met stille hand.
Dromen worden wakker.
Plannen ontvouwen zich.
Het verhaal is nog niet uit.
Er gaan nog altijd deuren open.
De weg is nog niet af.

De nacht naakt.
Ja, zeker.

Maar paradoxaal genoeg, er gloort ook hoop.
Dwars door de stormen en de strijd.
Het roept, het gloeit, het wemelt.
Het ritselt, het fluistert, het knettert.

Er is geen kruid gewassen.
Tegen het zaaigoed van de liefde.
Geloof maar en gehoorzaam.
Vol vertrouwen.

Het lied, het lied van het leven.
Het is al geschreven.
Het wordt al gezongen.
Zing maar zachtjes mee.
De nieuwe morgen, hij wacht.
Weet je geborgen.
Weet je verwacht.

Na de golven van de oceanen.
Na het duister van de nacht.
Na de woeste wind.
Na de tomeloze jacht.

Wakker worden.
Ingaan.
In een eeuwige rust.
Thuis mogen komen.
De jongste dag.
En nooit meer nacht.
De bestemming bereikt.
Te zijn, waar je wordt verwacht.

Het leed geleden.
Het doel bereikt.
De taak volbracht.
Klaar om te ontmoeten.
Te aanschouwen en doorgronden.
Te zien en te begrijpen.
Te weten zonder woorden.

Alles is los.
En los is alles.
Want liefde verbindt.
Leeg om te ontvangen.
Ontvangen om te delen.
Delen om te lachen.

Alles.
En in allen.
Alleen.
En overal.
Jezelf.
Maar anders.
En de Ander?
Anders dan altijd gedacht.
Te omvattend om te bevatten.

De nacht naakt?
Ja.
Echt waar.
Maar de morgen nadert ook.

Hoor je het fluisteren al, van het zachte lied van de wind?
Voel je de spanning, van de verwachting?
Geloof je het nog steeds, die oude belofte, de woorden van waarde?
Loop je ook mee, op de weg naar later?
Langzaam, struikelend, tastend en zoekend, maar gestaag en zeker?
Smeult je vuurtje nog steeds?
Zit je kruikje nog vol?
Hou je het nog even uit?
Weet je het zeker?

Ga maar, dan komen we aan.
Kom, dan gaan we.
Samen.
Dan kunnen we delen.
Steunen.
Dragen.
Doen wat nodig is.
Dromen.
Vertellen.
Verlangen.
Ver zien.

Vooruit.