Zou je me geloven als ik je vertelde dat ik vlinders zou kunnen herkennen? Waarschijnlijk niet. En terecht. Ik ga er vanuit dat ik het zelf ook niet zou geloven als iemand me het vroeg.
En toch dacht ik het gisteren heel even. Op de heenreis van mijn wandeltocht fotografeerde ik onderstaande vlinder. Een Atalanta. Niets bijzonders, want je ziet ze meer, zou je kunnen zeggen. En toch viel hij op. Hij zat daar heel rustig en was goed benaderbaar. Ik heb op mijn gemak en van dichtbij wat foto's gemaakt. Ook was opvallend dat hij nogal gehavend was. Zijn beide vleugelpunten zagen er niet fris en helder uit. En hij miste een gedeelte van de onderkant van zijn linker vleugel, precies het oranje gedeelte.
Op zich niet bijzonder, zo zie je er wel meer vliegen. Als het ware aangevreten ...
Maar toen, na vier kilometer lopen en aan de andere kant van het water. Warempel. Wat moeilijker om te benaderen, maar het leek dezelfde vlinder te zijn. Atalanta. Gehavend. Miste dezelfde onderkant van de linkervleugel.
Verbaasd heb ik nog wat foto's gemaakt. Wat nog niet meeviel tussen het riet, fel zonlicht en dwarrelende schaduwen. Bovendien bleven de vleugels meestentijds dicht.
En toch denk ik, dat het niet dezelfde was. Dit tweede exemplaar lijkt namelijk ook nog een stukje van de bovenkant van zijn linkervleugel te missen. Jammer van die herkenning.
Maar het intrigeert wel.
Waarom mij dat opvalt.
Ben ik extra gevoelig voor dat 'gebrokene'?
Herken ik het gehavende, zelfs in vlinders?
Het zou zomaar kunnen ...
Als extra mogelijke 'aanwijzing' daarvoor, onderstaande foto, die ik ook tijdens dezelfde tocht maakte. Een libelle, gevangen in een spinnenweb, na een heftige worsteling gebroken en de dood gevonden. Het is een beeld, een voorbeeld, van de gebrokenheid waar we in leven. En die blijft raken. En het trieste is dat de wereld er vol van is. Rondom ons, ver weg en dicht bij, in ons.
Doet het ons nog wat?
Raakt het ons?
Roept het iets wakker?
Een verlangen?
Een zucht?
Een roep?
Een gebed?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten