ik zag
het blad
ik zag
het gaan
ik zag
het licht
ik zag
het hersftlicht
van het leven
dwalen
naar voorbij
ik zag
het blad
ik zag
het aan
ik zag
het licht
ik zag
het hersftlicht
van het leven
tegen
het duister
van de dood
het was
het water
van een spiegel
waar ik
maar amper
in durfde kijken
het was
het duister
van voorbij
maar
er was
ook een belofte
in geborgd
het was
een licht
verborgen
het was
het licht
van morgen
het was
het licht
van ver
voorbij
het drijfzand
van de tijd
Ik vind het blad op het water erg mooi, doet me denken aan stil zijn. Wat verlang ik daar nu naar zeg! (mss dat het me daarom zo aanspreekt!)
BeantwoordenVerwijderenHet trof mij ook, dat ene blad, Tineke. Ik heb er wel twintig foto's van genomen, terwijl het rondjes draaide en verder dreef. En vooral die twee gaten, het lijken wel ogen. Ik heb er wel meer fotoseries en gedichtjes over gepubliceerd, van dat vallende blad, dat wegdrijft in de tijd ... Je wordt er een beetje stil, een tikkeltje weemoedig van.
BeantwoordenVerwijderen