op het zachte
zwarte water
van de tijd
glijdt
een veer
zo licht
zo luchtig
zo voorbij
de hoeder
is al
weg
gedreven
het leven
heeft
wat los
gelaten
het pluist
in de lucht
van bloei
die ooit
kleur is
geweest
er ontvallen
ons ook
voortdurend
voortdurend
flarden
van gedachten
woorden
zweven
zwervend
op de wind
naar ver
achter de
wijde horizon
maar
wacht
zucht ik
ga nog
niet weg
er glinstert
licht
tussen
de bladeren
van twijfel
er sijpelt
zegen
naar omlaag
in dit doorleefde
grensgebied
de hemel
laat zich
door de kieren
zien
een zuchtje
wind
glijdt over
het water
van later
er opent
zich
een spiegel
een diepere
dimensie
voorbij
begrijpen
weten
meetbaarheid
zwijgend
draagt
de liefde
mij verder
dan voorbij
in het donkere
graf rijpt
de tijd
in stilte
broedt
behoedzaam
de eeuwigheid
uit
o luister
mij uit
voel
de vibratie
hecht
waarde
aan de zuivere
ziel
reik
naar het
leven
koester
de tranen
zing
van de dag
geloof
in de verte
wees
oprecht
wees
oprecht
dans
in het ooit
begonnen
rond
en kom
thuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten