Het winterkoninkje.
Een heel mooi vogeltje.
Klein en onopvallend, je ziet ze bijna nooit.
Want ze zijn ook schuw, houden zich schuil, in het struikgewas, in een knotwilg, of laag in de begroeiing langs de slootkant.
Zijn zang en gekwetter is echter opvallend en zeer herkenbaar.
Heel af en toe heb ik er al eens één op de foto kunnen zetten.
Vaak heb ik er één gehoord en gezocht, maar zodra ze jou in het zicht krijgen, zijn ze weg.
Gistermiddag, fietsend over de Tiendweg achter Streefkerk, hoorde ik er weer één.
Op dezelfde plek waar ik al meer wat had gehoord, was afgestapt en verder vergeefs had gezocht.
En nu kwam hij in beeld.
Na verloop van tijd, goed zoeken, hem telkens achterna lopend, zelfs heel goed in beeld.
Bijna durf ik te zeggen: perfect in beeld.
Hij keek me aan, zittend op de paal, en bleef kijken.
Een mooie achtergrond, een groen was van het gras van het achterliggende weiland.
Een omlijsting van groen op de voorgrond.
Het karakteristieke, half vermolmde hout van de paal.
Voedsel zocht hij, telkens iets anders, voor nakomelingen, die ik wel hoorde af en toe, maar die ik niet zag, en waar ik ook maar niet te dichtbij wilde komen.
Honderden foto's kon ik maken, en de winter-mini-koning bleef maar terug kijken.
Draaien, dansen, zingen, piepen, onafgebroken.
Een prachtige ontmoeting.
Een kostbaar, langgerekt moment.
Een wonderlijk, prachtig, uniek schepseltje.
Die ontmoeting wil ik hier delen, in meerdere afleveringen.
Omdat het te mooi is om voor mezelf te houden.
Een lofgedicht in beelden.
Alle roem naar de Schepper van ook dit leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten