3000 vensters

Wat ooit begon met en stuk of tien losse ideeën en een gok met bravoure, is inmiddels na bijna vier jaar uitgegroeid tot een kleurrijk en divers weblog met plezier, van ondertussen een memorabel aantal van 3000 stuks, wat ik dan maar noem 'vensters' op de tijd. Om eerlijk te zijn, dit wordt de 3001e, gisteren kwam er een onverwacht extra kleurrijke impressie tussendoor voor ik de tekst af had van deze 'mijlpaal', maar dit is eigenlijk meer een achteruitkijkspiegel-tussendoortje dan een echt venster.

Wel heb je ooit!
Wie had zoiets nu van te voren kunnen bedenken?
Hoe een introvert zich zo zou ontsluiten ...
Ik niet, in ieder geval.

Ongebreideld geïnspireerd geraakt, een niet te blussen vuurtje opgerakeld, een zoetjesaan meanderende en somtijds ludiek buitelende rivier, kleurrijke beelden en gevoelvolle woorden met zich meevoerend, om op regelmatige pozen afdrukken achter te laten aan de oevers van de tijd.

Vensters, ja, zo noem ik ze.
Tijdsbeelden.
Momentopnamen.
Hoe ik de wereld om me heen bekijken kan.
De vergezichten die ik delen wil met wie maar mee wil voelen.

Wat zachtjesaan begon met voorzichtige essays en pogingen tot verklaren van kleine stukjes van de werkelijkheid, zichtbaar of onzichtbaar, liep via dartelende gedichten en soms een ultrakort verhalensprookje naar hier en daar al te staccato woordenworstelingen.

Wat af en toe gelardeerde bijzondere muziek, ter afwisseling van grote hoeveelheden woorden, ging steeds meer verschuiven naar over elkaar heen buitelende beelden van buiten, foto's van de iets verder dan de dagelijkse werkelijkheid, verwarrende metaforen met poëtische titels.

Wat begon met diepzinnige en filosofische denkoefeningen eindigde met een stortvloed van hyperalerte kijkoefeningen om de wereld te doorgronden en uit te drukken in plaatjes van verwondering, met een bijna altijd geheel verborgen diepere boodschap, een roepen om aandacht van een andere realiteit, echter en meer wezenlijk dan we met onze ogen of andere zintuigen ooit zouden kunnen waarnemen.

Het zijn zuchten van verlichting, milde regendruppels, woordloze reflecties, al te loze of luchtige beschouwingen, diepzinnige dartelingen, zoekende pogingen de wind te vinden, om de laag hangende mist te verdrijven, adembenemende doorkijkplaatjes, een tasten naar licht en naar kleur, verdwaalwegen, doorwaadbare plaatsen, fluisteringen in de stille ruimte, zwijgzame gebeden, luisteroefeningen.

En in die zin zijn het ook weer een beetje vensters de andere kant op.

Niet alleen van het oog van de camera, die registreert wat buiten is, niet alleen van woorden die zich een wonderlijke weg banen door het web van de taal, maar ook vensters die het kader bieden om mij diep in de ziel te kunnen kijken. Weliswaar bij stukjes en beetjes, bij flarden en vlagen, met ook heel veel losse eindjes, maar desalniettemin, een akelig exhibitionistisch inkijkje in mijn diep verborgen binnenste. Waar mijn hart en mijn hoofd elkaar raken. Waar het continu bruist en borrelt. Waar mijn gedachten zich op de duur trachten te uiten, gestold in leesbaarheid. Waar de taal een voertuig wordt van gevoelens en verlangens.

Maar het blijft een mysterie, dat wonder van inspiratie, die mengeling van gaven ontvangen hebben en op gezette tijden weer mogen uitdelen, de worstelingen die de ene keer een juweeltje opleveren en een andere keer zelfs mijzelf de wenkbrauwen doet fronsen, van: 'wat zou hij daar nu weer mee bedoelen?'

3000 vensters, wat een mijlpaal, wat een wonder ...

We gaan er maar gewoon mee door.
Met wachten.
Op het moment.
Tot er weer wat komt.
Er iets te zien is.
Iets vluchtigs dat gevangen wil worden.
Als ik wat hoor, wat voel, wat lees, wat wellicht de moeite waard is.
Want graven en jagen kan helpen, maar garandeert niets.
Spelenderwijs ontdekken, dat is veel boeiender.
Open en ontvankelijk, betrokken en bewogen.
Verlangend naar meer.
Altijd meer.

Want ook een mijlpaal is geen eindpunt, maar een doorgang, een tussenstop, een mijmerhalte.
De reis gaat door, naar verder, naar later.
Want de horizon wenkt altijd weer.
Hoor je het fluisteren, het suizen, het galmen?
Hoor je de stilte die roept?
Het is de resonantie van je eigen hart, aangewakkerd door ongezien licht ....