Het tinkelend glas van de tijd

uiterlijk onbewogen

maar met tranen

in mijn hart

en een lichaam

zo nameloos moe

van tijden emotie

en te veel verwarrende indrukken

om nog een rustig plekje

te kunnen geven

vang ik

stil mijmerend

en in gedachten

op voorbije tijden gericht

heel zacht en behoedzaam

kostbare herinneringen

uit het tinkelend glas

van de tijd

in een reeks

van weke weken

zijn er ijle flarden

en vage vlagen

van onze gedeelde

en verweven levens

boven komen drijven

uit een vergeten vijver

van voorbijgaande aard

door

de abrupte dag

van voorbij

kijk ik nu

met andere ogen

naar je persoon

naar je houding

naar mijzelf

naar relaties

besef te meer

en waardeer

steeds dieper

en leer

op pijnlijke wijze

opnieuw het leven

te wegen

relativeer

ook de afstand

die te veel relativeren

kan geven

door hoe anders

wij zijn dan gedacht

of gewenst of gevoeld

door te dichtbij

de pijn te blijven

die de keerzijde

van de liefde

kan geven

en stop ik

toch maar

behoedzaam

plukjes dichtbij

als blaadjes

van de herfst

in een warm plekje

van mijn hart

verborgen

voor ogen

gelouterd

door vuur

voor later

voor altijd

voor eeuwig