Lichtlofdicht

In de kilte van de duistere nacht vlaagt een vage huivering.
Maar is het een huivering?
Eerder een fluistering.
Een schim die ontvliedt.
Een wakker woord dat zich onuitgesproken rept.
Het wekt een schemer en gloort een zwakke hoop.

Allengs wordt het sterker.
Het verwart het duister.
Want het werkt subtiel, maar tegendraads.
Het wikt, het weegt.
Het sluipt en kruipt.
Het kronkelt.
Kringelt.

Speels speelt het een spel met schaduwen die vechten voor behoud.
Tussen de hoge bomen van weerbarstigheid.
Jongleert.
Glijdt in vele bochten.
Lacht ingehouden.
Verdrijft.
Verjaagt.
En triomfeert.

Het vult zich meer en meer.
Dijt uit.
Overrompelt.
Het daagt de dag.
Altijd op tijd.

Het danst en dartelt over oceanen, heuvels.
Nestels zich zelfs in diepe dalen.
In verre, ongekende uithoeken van het heelal.

Het is het licht.
Dat dromen wekt.
Dat zich laat zien.
Dat zichtbaar maakt.
Dat leven laat wat dood leek.
Het is een scheppingsdaad van oude tijden.
Dat zich herhaalt in regelmatig ritme.
Dat wijst en openbaart.
Dat verklaart wat werd vermoed.

Het zoekt zich een weg.
Roept tot een waken op.
Opent ogen.
Het getuigt van wat er is.
Maakt wat verborgen is openbaar.

Licht.
Dat verlicht.
Dat verwondert.
Dat verwarmt.
Dat leeft.
Dat laat leven.
Licht zet in het licht.

Het is een subtiel gedicht van inspiratie.
Het is een uitbundig loflied van triomf.
Het is een ode aan de oorsprong.
Het is het fundament van leven.
Het is het beeldmerk van de tijd.
Het is een geschenk uit de eeuwigheid.
Verte die dichtbij gekomen is.
Wonderlijke verbinding.
Raakvlak.
Onuitputtelijke levensbron.

En toch ook altijd weer ongrijpbaar.
Vage vermoedens.
Vragend om meer.
Niet in woorden te vangen.
Nestelt zich slechts ten dele.
In dit lichtlofdicht.

Licht blijft.
Een kenmerk van verlangen.
En drijft uit.
Naar meer.
En verder.
Altijd weer.
Een herinnering aan later.