Ach, lieve Heer

Ach, lieve Heer, ik heb U gezocht.
Zeer intensief.
En jarenlang.
Gedwaald over velden en wegen.
Over hoge bergen gesjokt en door diepe dalen gestruikeld.
Gekeken en getast.
Gelezen met mijn hoofd.
Geluisterd met mijn hart.
Maar het leek of U verdwaald was.
En Uzelf verstopte achter elke hoek of elke bocht.
Dichtbij genoeg om te vermoeden.
Maar te ver voor een ontmoeting.

Ik heb gedacht, gewroet, geobserveerd.
Ik heb gelaten alles laten komen wat voor handen lag.
Ik heb gezocht, geweten en geleerd.
Ik heb gegraven en gereikt.
Er kwam geen einde aan, de grenzen werden steeds verlegd.

Tot ver buiten het bouwwerk van weleer, van regels en van wetten.
De vaste structuur van vormelijkheid.
Heb ik mij ingelezen.
Woorden gedronken.
Visies uitgeplozen.
Mijn horizon verlegd.
Tot de letters gingen dansen en mijn hoofd ging duizelen.
Er kwamen niet zozeer antwoorden.
Maar juist steeds meer vragen borrelden op.
Tussen de regels door en onbedoeld.
Want gedacht te weten, of geacht te zijn, bleek niet te landen in mijn hart, dat wachtte.
Dat smachtte, al zo lang.

Want U was ver verdrongen en verstopt, met U werd niet gerekend.
Niet dat U niet werd beschreven of benoemd.
Maar U werd te veel in vormen gegoten, in beelden gevat, in stelsels gedogmatiseerd.
In heilige huisjes vastgelegd.
Te vanzelfsprekend werd U in woorden opgesloten.
Terwijl U daar te groot voor bent, te onbegrijpelijk, te niet-logisch, te niet-te-vatten.
Of er werd juist te luchtig langs U heen gehuppeld.
Terwijl U daar te alomtegenwoordig voor bent, te niet-te-negeren.

Toen ben ik ook voorzichtig zelf maar wat gaan schrijven.
Verhalen van verlangen.
Verlangen naar meer, naar dieper, naar hoger, naar later.
Want o, wat was ik van dat zoeken ongelooflijk moe geworden.

Toen werd ik stilgezet.
Hardhandig, onverhoeds.
Door leven, nieuw leven, het meest dichtbije wonder van Uw hand.
Dat weer werd losgescheurd.
Het jonge lichaam, moe van vechten, gaf zich gewonnen.
Te onomkeerbaar.
Verse adem stokte in de kilheid van de dood.
Lachende ogen werden voorgoed gesloten.

Toen ben ik stil geworden.
Zachtjes heb ik mij leeg gehuild.
Stilletjes in een hoekje.
Los gescheurd.
En ondergaan.
Ontdaan, verward, maar vreemd genoeg niet boos.

Ik heb uiteindelijk los gelaten, laten gaan, Heer.
Dat jonge leven terug in Uw hand gelegd.
Ons kind.
Uw kind.

Vreemd was, dat ik toen ook een beetje open ben gegaan.
Naar buiten ben getreden.
Mijn rug gerecht.
Ik ben gaan staan en heb U beleden.
Dwars door de twijfels heen, gaf ik mij over.
Zonder te kennen, geloofde ik U.
Ik vertrouwde er op dat U het wel wist.
En het was goed dat U dichtbij mij bleef.
Mij vasthield.
Ongezien.

Ik heb het zwijgen opgezocht.
Steeds vaker.
Woorden van binnen verstilden.
De stilte van de natuur waarin U zich heeft geopenbaard.
Ik heb de adem van de wind ingedronken, teug voor teug, door merg en been.
Ik heb het gras betreden en de halmen horen ruisen.
Ik heb mij gebukt onder uitbundig gebladerte en langs de stammen naar omhoog gezien.
Ik heb de vrijheid van de vogels geobserveerd, de onbezorgdheid gade geslagen.

Door te wandelen, ben ik stil blijven staan, bij alles wat was los te laten.
Ik heb mij van veel overbodigheid ontdaan.
Het ritme van de tijd vertraagde tot verdragen.
En zo ben ik allengs en telkens weer tot rust gekomen.
Met mijn voeten in de modder.
Met mijn hoofd in de natuur.
Frisse lucht en weidse vergezichten.

Ik heb U uiteindelijk gevonden, daar waar ik nog niet had gezocht.
Diep verborgen en verstopt.
Onzichtbaar ook.
In mijn eigen hart.
Maar, U wilde er toch maar wonen.
In mijn lichaam, als tempel.
In mijn ziel, als een huis.
En ik in Uw openluchtkathedraal.
U wilde Zich beperken tot mijn nabijheid.
Ik wilde mij overgeven aan Uw uitgestrektheid, verder dan de horizon.

Niet dat wij veel spraken met elkaar, U en ik.
Want U kent mij al langer dan vandaag.
Ik hoef het niet meer uit te leggen.
Ik weet mij geweten, ik ken mij gekend.

En nu, zo dichtbij gekomen, herken ik U ook weer in alles om mij heen.
Vind ik Uw hand, zie ik Uw voetstap, herken ik fluisteringen.
Ik vergaar de beelden van Uw uitingen, als kleurrijke uitsneden van de tijd.
En zachtjesaan heb ik ook de woorden weer terug gevonden.
Nu komen zij niet meer van elders, maar diep van binnen vandaan.
Eerst dacht ik, uit mijzelf, een onontdekte bron van wijsheid.
Maar het is een gave Heer, een talent dat U mij hebt geschonken.
Dat U steeds voeden wilt, door inspiratie en een open, luisterende, ontvankelijke houding.
Ik wil het koesteren, heb geduldig leren wachten.
Heb durven durven.
Heb wat gegeven werd, ook willen delen.
Al was het eng.
Apart.
En anders dan ik ooit was.

Dank Heer, voor Wie U bent.
Zo mijmerend dichtbij ...

Dank Heer, dat ik zo af en toe iets zie en dan het licht mag vangen.
Dat ik alert mag zijn en luisteren kan.
En ook weer, stamelend mag verbeelden.

Dank Heer, voor wie ik ben geworden.
Zo open gebloeid.
En vol van woorden.
Een nietig blaadje, op de grond gevallen, liggend in het nat.
En ik mij, op mijn eigen wijze, uniek, ook weer mag uiten.
Best bijzonder voor iemand, zo gesloten als ik was.
En ook nog steeds wel ben.

Wilt U mij helpen, Heer.

En heel dicht bij mij blijven.

Ook als het nu, zo af en toe, gaat haperen.

Als lichamelijke rust zo ver te zoeken is.

Als alles steeds een beetje meer aan moeite kost.

En woorden niet meer zo maar willen komen.

Houdt u mij vast.
Ook in de storm, de kou, de winter van het leven.
En laat mij nooit meer gaan.
Ach, lieve Heer, ik kan niet zonder U.