Je ziet ze veel.
Reigers.
En vaak staan ze te vissen.
Minutenlang bewegingloos turen.
Geduldig.
Zonder hengel, zonder dobber.
Maar wel met argusogen.
Als je ook even geduld hebt.
En je blijft staan.
Zie je ze altijd wel wat vangen.
Een visje.
Een kikker.
Een kreeftje zelfs.
Even happen.
Even slikken.
Weg.
Slokje water na.
Klaar.
Als je er foto's van wilt maken, moet je snel zijn.
En ik heb er al aardig wat series van kunnen schieten.
Ik heb ook aardig geduld ...
Maar zaterdagmiddag.
In de Donkse laagten.
Deze reiger was wel erg aarzelend ...
Ik zag dat hij iets gevangen had.
Stopte, stapte af.
Een kikker.
Maar hij ging wel 10 keer terug naar de sloot.
Dompelde hem onder.
Wilde hij hem verdrinken?
Een kikker?
Ik wachtte op het moment.
Maakte ondertussen foto's.
Maar hij bleef maar gaan.
Happen.
Terug.
Afijn.
Driehonderd foto's verder.
Het lukte.
Wonderwel.
Eindelijk.
Uiteindelijk.
Hap.
Slik.
Weg.
Verbouwereerd bleef hij nog even staan.
Vergat zelfs het slokje water na.
Was het een grote kikker?
Zo te zien niet.
Was het een jonge reiger?
Weinig ervaring?
Wellicht.
Hij was in ieder geval goed in beeld.
Al is driehonderd foto's wel iets te veel.
Voor één kikkertje.
Zelfs voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten