Offertje

Ik heb iets met u.
Ik kan er niet bij.
En ik kom er niet los van.
Zonder kan niet.
Uitgesloten.

Ja, ik heb iets met u.
Want u heeft iets met mij.
Het kan niet missen.

Maar hoe.
En wat.
Nee.
Niet te zeggen.
Of te verklaren.
Aan te wijzen.
Of te duiden.

U bent mijn lezer.
Diep in mijn gedachten.
De donkere hoekjes van mijn ziel.
Een stille verkenner.
Een uitluisteraar.

Maar u resoneert ook in mij.
U laat restjes achter.
Fluisteringen.
Vederlichte pluisjes in mijn onvolkomenheid.
Echo's uit een donkere diepte.
Verwarde flarden uit een verre verte.
Stille getuigen.
Een woord dat blijft hangen.
Een zucht van verlangen.
Een sprankje licht.


Ik proef het.
Ik voel het.
Ik luister.
Ik zie.
Maar.
Ik kan er geen woorden aan geven.
Ik kan het niet uitdrukken in taal.
Niet tastbaar maken.
Niet uitbeelden.
Niet overbrengen ook.

Ik heb u gezocht.
Van buiten.
Heel ver.
Van boven.
In de diepte.
In de woorden.
In de stenen.
In de hoogten.
In de verten.
In melodie en jammerklacht.
Ik heb bergen beklommen.
Wegen bewandeld.
En boeken gelezen.
Gezocht in de kunst.
En in veel geleerdheid.

Nee, daar vond ik u niet.
Maar u hebt mij gevonden.
In de stilte.
Ik heb u ontmoet.
Zonder iets te zien.
En we hebben samen gewacht.
Gewogen.
Gedacht.
Gezwegen.

Daarom.
Dacht ik.
Na zoveel jaren.
Na zo veel worstelingen.
Na zo veel zoeken.
Na zoveel woorden.
Na zoveel jagen naar zin.
Draven achter beelden aan.
Graven in de diepte.
Haken naar de hoogte.
Lijkt het mij goed.
Om u een offer te brengen.

Een offertje.
Een dankuwel.
Een heilig vuurtje.
Een rooksignaal.
Wat koude, zwarte kolen.
En wat verkoold hout.
Een glinsterlicht.
Een fluisterlied.
Een neuriemelodie.
Een geladen stilte.
Een aards gedoetje.

Hier.
Voor u.
Mijn blog.
De naam zegt alles al.
God-is-in-de-stilte.
Ooit begonnen.
Toen mijn rug het liet afweten.
Als tijdverdrijf.
Maar o, wat zat er veel in mij.
Wat kwam er ook veel uit.
Zo divers en van alles wat.
Ik bloeide open van al die opgespaarde woorden.
Die zomaar boven kwamen borrelen.
Van allerhande inhoud.
In velerlei vorm.
Onstuitbaar.

Verhalen.
Gedichten.
Mijmeringen.
Psalmen.
Overpeinzingen.
Hier en daar een foto.
Woordgevechten.
Worstelingen.
Bekentenissen.
Eerlijke verslagen.
Open inkijkjes.

En nu.
Nu het lichamelijk weer wat minder gaat.
Op velerlei manieren.
Nu het wat minder woorden zijn.
Ja, die woorden bijna opgehouden zijn.
En de bron bijna lijkt opgedroogd.
Maar de foto´s daarentegen buitelen in veelvoudige aanbidding.
Afbeeldingen.
Van uw wonderlijke werkelijkheid.

Alles.
Een heel divers boeket.
Alles leg ik op een schaal.
Een open schaal.
Heel bewust.
Vanuit een open hart.
Onopgesmukt.
Weloverwogen.
Bedachtzaam.
Een ode aan het leven.
Een dankoffer.
Woord voor woord.
En beeld voor beeld.

Kijk maar.
Neem maar.
Proef maar.
Lees maar.
Het is van mij.
Het is voor u.
Het is wat resoneert in mij van u.
Omdat u mij kent.
Is het voor u.
Mijn dank.
Mijn leven.
Mijn offer.
Alles wat ik ooit ontvangen mocht.
U weet het vast al.
Hebt het al gelezen.
Maar toch.

En ja.
Toch ook nog maar een vraag.
Een vriendelijk verzoek.
Ik zou graag willen weten wat u ervan vindt.
Niet nu.
Nog niet.
Maar ooit.

Gun mij nog even tijd.
Geef mij wat ruimte, alstublieft.
Doe mij nog maar wat inspiratie.
Wat woorden, die er toe doen.
Wat beelden, die nog iets te zeggen hebben.
Een vraag.
Een open eind.
De stipjes aan het einde van een zin.
Beeldende woorden.
Zinnen met zin.
Vergezichten.
Dansende gedichten.
Eerlijke worstelingen.
Zwemmen tegen de stroom in.

Ik stel dat altijd wel op prijs, die wonderlijke inspiratie.
Van boven.
Ik heb het zeer gewaardeerd.
Dat weet u best.
Vanuit het niets een woord, een idee, een handvat.
Waar je iets mee kunt, mee moet.
Wat je niet loslaat, tot je het van je afgeschreven hebt.
Ik mag dat wel.
Die onrust.
Worstelen met woorden.
En die zucht, bij de allerlaatste zin.
Verlichting.
Los mogen laten.
Over geven.
Op hoop van zegen.
Zaad voor later.