Avondtuintje

De zon staat laag.
Het licht ebt weg.
De schaduwen zijn lang en dwars.
Het contrast groeit traag in uitgesprokenheid.
De dag nadert zijn einde.
Hier en daar een zorgenwolkje schuift voorbij.
De tijd hapert.

Hij zit en ziet.
En denkt.
En wacht.
Op de nacht.
Die straks zal komen.

De wind is gaan liggen.
De hemel kleurt zacht.
Het wemelt van wat dansende insecten.
De avond valt in slowmotion, vleit zich in schemertijd.
De stilte nestelt zich tussen de laatste gaten van de dag.

Hij mijmert op de golven van gedachten en gevoelens.
Heen en weer op een trage deining.
Op het ritme van een leven.
Op de cadans van rust.


Aan zijn voeten ruist het.
Van buitelende beelden.
Doorkijkjes natuur.
Een tuin van levende kleuren en onrustig ritselende bladeren.
Een bedje vol bloemrijke verhalen.
Een boeketje frisse woorden.
Een dansgedicht van licht.
Hier en daar een onbegrensde ontboezeming.
Een worstelliedje.
Een klaagzang in mineur..
Het zwijgen van de rulle grond, omfloerst een enkel pareltje.
Gevangen licht.
Een woord van hoop.

Hij weet.
Herkent.
Ontdekt opnieuw.
Glimlacht.
Geeft het over.
Doet afstand.
Laat los.

Ach.
Hoe speels.
Of theatraal.
Het zoeken naar wat waarheid.
Het graven naar de zin.
Hij herinnert zich de dorst.
Het onbestemd verlangen.
De onrust.
En de drive.
Naar altijd meer.
En hoger.
Of dieper.
Verder dan het graf.

Maar het wonder zit niet in de woorden.
Denkt hij bedaard.
En wacht.
Al kijkend naar het licht.
Het laatste licht.
Het restje leven.
Voor de nacht.
Want bladeren vallen af.
Bloemen verschrompelen.
De herfst wordt winter.
Het leven gaat weer dood.
Onherroepelijk.
Het is maar vorm.
Het drijft weer weg.
Naar ver.
Naar ooit.

De kern zit in de aandacht.
Voor het onbereikbare.
Het verre.
Het vreemde.
Het voorbij gaande.
Het vermoeden.

Verborgen, maar eeuwig.
Het wezen.
De kern.
De liefde.

Verwijlen in de aandacht.
Van het allerhoogste.
Het grenzeloze.
De stilte.
Leven.
God.
Een overgave aan het licht.

De stilte ruist.
De kleuren worden dieper.
Hij hoort zijn hart.
Hij luistert naar het ritme van de adem.
Zijn eigenheid.
Zijn tijd.

De zin nadert zijn einde.
De stipjes dienen zich aan.
De vogels zijn al stil en hebben zich verstopt.
De wolken wieken zich naar verre verten.

Hij is zo moe.
Zo zwak.
Zo teer.
Zo grijs.
Zo wachtend.
Op genade.
Hier.
In zijn avondtuintje.

Hij voelt.
Hij weet.
Hij wacht.
Hij neuriet een refrein.
Geen woorden meer.
Alleen een melodie.
Heel zacht.
Subtiel.

Een wijsje vol melancholie.
Een schor bidden in de nacht.
Een wachten op de stilte.