Vandaag

Vandaag.
Vandaag staan we even stil.
Stil bij vandaag.
Die alle dagen anders maakt.

Vandaag.
Worden wij weer gewaar.
Hoe bijzonder gewoon eigenlijk wel is.
Dat er geluk besloten ligt in het bekende.
Dat liefde zo dichtbij.
Zo vaak.
Gemist wordt.
En dat we dat pas weer beseffen.
Als we dat missen.
Abrupt stilgezet.

Vandaag.
Denken wij met mededogen.
Aan hen die nu moeten missen.
Zo hartverscheurend werden los gescheurd.
Zo niet te troosten moe zijn van verdriet.
Zo intens, zo meedogenloos.
Met pijn hun herinneringen herbeleven.
Hun liefde beseffen.
Hun missen onder ogen moeten zien.
Wat hoe dan ook onmogelijk zal zijn.


Vandaag staat de tijd even stil.
In heel de wereld.
Rondom allen.
Die nu moeten missen.
En krijgt de dood.
Een gezicht.

Vandaag.
Beseffen we ineens.
De waanzin van de dag.
De waanzin van welke oorlog dan ook.
Die altijd alles wil vernietigen.
Die eigenlijk zo heel dichtbij gekomen is.
We kunnen hem in de ogen kijken.
En met schrik herkennen wij.
Zo dichtbij.
Zo confronterend.
Zo ik-gericht.
Zo ik.

Vandaag.
Zijn wij stil.
Bidden wij zonder woorden.
Rammelen aan de hemelpoort.
Kijken in de spiegel van het leven.
Beseffen wij.
Maar weer eens diep.

Hoe kwetsbaar.
Hoe breekbaar.
En hoe tijdelijk wij zijn.
Hoe liefde een relatie is tussen twee onbegrepen harten.
Hoe diep wij moeten graven.
Naar dankbaarheid.
Hoe vaak wij ongemerkt.
Onachtzaam leven.
Langs de randen van de dood.
Hoe broos.
Hoe nameloos bijzonder.
Gewoon.
Eigenlijk is.

Vandaag.
Beginnen wij.
Opnieuw.
Met andere ogen.
Kijken wij naar elkaar.
En zien ineens.
Dat zijden draadje.
Beter dan ooit.
En schieten ons.
De woorden.
Tekort.