Even een grappige serie.
Met een verhaal.
Het wemelt momenteel van de zilverreigers in de polder.
Zondagmiddag toen de zon weer eens een keer scheen, heb ik nog even een rondje gefietst.
Het licht proberen te vangen.
Maar het was wat deemstig licht.
Niet helder.
Lastig om wat kleuren te vangen.
Toen ik een zilverreiger (of witte reiger) zag, stapte ik af.
Even vastleggen, zoals ik al zo vaak gedaan heb.
Toen er een gewone (blauwe) reiger in beeld kwam.
In het landje er achter, aan de overkant van de sloot.
Toch even een paar meten doorgereden.
Om ze samen te vangen.
Vast te leggen.
In één beeld.
Maar toen, de focus op de zilverreiger.
Scherp gesteld.
Zag ik uit mijn ooghoek dat de blauwe reiger beet had.
Even opnieuw scherp gesteld.
Waarschijnlijk was het een muisje.
Even laten spartelen in de sloot.
Of verzuipen misschien?
En hap, slik, weg.
Binnen een minuut doorgeslikt en wel.
En nog even een slokje na.
Grappig.
Vast kunnen leggen van begin tot eind.
Jammer alleen van de kleuren.
Maar ach, je kunt ook niet alles hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten