De dans van inspiratie

Het begint te ademen.
Heel langzaam en traag.
Maar wel in crescendo.
Als wolken die zich welven aan het hemelrond.
Vol van kleurrijke hoop.

Er sijpelen vluchtige woorden door het dichterlijke licht van de avondschemering.
Vlijen zich maar al te graag in het zinnige grasveld van verlangen.
Husselen vaag.
Hechten zich traag.
Breien langzaam bezielde verbanden.
Richten zich op ongebaande wegen.
Schikken zich vol overgave naar hun aardse lot.
Het regent voortdurend punten en komma's.
Als een proces van wonderlijke wording.
Golvend naar buiten en zingend van binnen.

De gedachten van boven laven zich aan de aardse gelaagdheid.
Doordesemen het slijk van de tastbaarheid.
En roepen enthousiast verwoordingen wakker.
Die zich langzaam losmaken als ijle mist.
Als een hongerige droom.
Als een lichtzinnig hoofd.
Als veelzeggende luchtigheid.
Het verhaal gaat aan de haal.
Roept gevoelens wakker.
Schudt het verleden los.
Nestelt zich in alle poriën en gaten.
Het hart hapert.
De ziel huivert.
Zuivert zich vol overgave.
Ademt in en uit.
In een cadans van verlichting.
Tot de bres is gedicht.
Tot het licht is opgegaan.
Tot betekenissen zich hebben onthuld.

Het levende woord kruipt waar het niet gaan kan.
Zet de vensters open naar vooruit.
Naar binnen.
Naar buiten.
Naar boven.
Naar overal.

Een vergezicht.
Een visioen.
Een profetie.
Voorbij de horizon van de verbeelding.
Verder dan wensen kunnen reiken.

Vanuit de stilte wordt nieuw leven geboren.
Een nieuwe wereld ontdekt.
Grenzen verlegd.
Aan diepte gewonnen.
Een verhaal in rijpheid gesponnen.
Een idee zonder einde.
De kracht van verbeelding.
De dans van inspiratie.
Een punt in de tijd vol hemelse glans.
Een nieuw perspectief.
Een doorkijkje.
Een wording.
Een reis.